Wonderlijke auto-avonturen in Kroatië

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Onze missie in Kroatië bestond vooral uit ‘met mensen onderweg zijn’.
Soms betekende dat ook letterlijk met mensen onderweg gaan, bijvoorbeeld toen we een tijdje mensen uit het Roma-dorp ophaalden voor de zondagse kerkdienst. Als je dacht dat het holy business is, dan geef ik je graag het echte verhaal.

‘You are a sexy woman!’ riep het kereltje van een jaar of zes tegen me terwijl we onderweg waren naar het dorp waar hij woont. We reden vanuit de kleine Roma-kerk, vijftien kilometer buiten de stad Osijek, naar een van de verderaf gelegen gebieden, waar deze Roma wonen. Een moeder zit met meer dan een handvol kinderen achterin de auto. Zij is een leeftijdgenoot van mij en inmiddels al oma. Twee jonge tienermoeders giebelen als pubers, wat ze eigenlijk ook zijn. Oma maakt handig dubbel gebruik van elk autoritje en we stoppen bij een kleine supermarkt om wat brood te kopen. We parkeren aan de zijkant en een van de knaapjes gooit zijn half opgegeten appel op het pad, klimt uit het raam en doet een plasje tegen de muur van de winkel. Oma komt terug, niet alleen met brood, maar ook met snoep dat gelijk op gaat. Met nog meer suikers in het lijf worden de kinderen nog wilder. Iedereen rolt weer min of meer in de auto, de deuren klappen dicht en ik mag weer gaan. Er zijn meer kinderen dan gordels, dus doen we het maar zonder.
Terwijl ik langzaam optrek, kijk ik angstig in mijn spiegeltje naar wat er nog meer mis kan gaan. Een van de jongetjes doet de raampjes open en dicht met het knopje vlak boven het handvat van de deur. Oef! Zit het kinderslot erop? Het binnenlampje gaat aan en uit, de muziek wordt geprobeerd. Het lukt me om duidelijk te maken dat we het nu maar even zonder muziek doen; er is al meer chaos dan ik op het moment aankan. Ik ben blij dat de GPS verborgen ligt in een laatje, uit het zicht, hopelijk weten ze niet van het bestaan van zo’n ding af.

Autoregels
Het is mooi dat deze mensen mee naar de dienst komen op zondagmorgen. Ze kijken er naar uit, ze luisteren, er is gemeenschapszin en ze krijgen hoop. Maar het is geen wonder dat ik uitgeput ben na zo’n ritje, waarin ik nog niet een tiende kan uitleggen van mijn autoregels, die haaks staan op wat hier gebeurt. Opeens ben ik me ervan bewust dat we zelf ongeschreven regels hebben over ons autogebruik: we roepen niet zomaar alles tegen de bestuurder; we eten zelf amper in de auto, want iedereen heeft er bij ons een hekel aan om de auto te stofzuigen; als we eten vragen we erom en eten we alles op; we rijden niet met meer mensen dan er plekken zijn. En: wegebruiken de autogordels.
Ik dacht verdwaasd: ‘Lieve help, waar ben ik aan begonnen?’ Totdat we de laatste bocht maakten en ik de heggen zag waarachter deze Roma hun huisjes hebben. Het zag er zo verloren uit en ook zo bekend. Het zag eruit als de plekken waar Jezus het over heeft in Lucas 14:23, langs de wegen en de akkers buiten de stad. Maar hier wonen de mensen die worden uitgenodigd voor de Bruiloft. En toen vielen alle stukjes op hun plek. En dat stukje perspectief maakt de avontuurlijkste ritjes een eervolle klus.

Het is een paar weken later: voorin de kerk zingen de kinderen. De jongetjes die een tijd geleden zo’n bende van de auto maakten staan nu voor in de kerk. Ze veranderen, ze worden rustiger. Wat hebben ze hard geoefend! Ze dragen hun nieuwe jassen, zijn trots en vol zelfvertrouwen. Naast hen staat de kribbe. De pop die baby Jezus uitbeeldt laat het gezang rustig over zich heen komen. Maar Jezus, de Echte, de Onzichtbare, is opeens o zo zichtbaar en tastbaar aanwezig.

Janneke Huisman en haar man Jelle werkten met Roma in Kroatië, waar ze vier jaar hebben gewoond. Onlangs keerden ze met hun gezin terug naar Nederland.

Lees hier: frd-01-009-20191206

Het is het laatste artikel in het Fries Dagblad waar ik eerder dit jaar deze columns schreef:

Een mooie afronding van een veelbewogen tijd die zo een indruk geeft van een fase die nu gedeeltelijk achter ligt. Jelle reist nu alleen om de maand naar Zuid- Europa en wij proberen verder ons gezinsleven rustig in Nederland weer op te bouwen.

…