Waar leren wij?

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Hoe gaat het met het leren van de kinderen, zo zonder juf?

Nou, dat is inderdaad best een dingetje. Sinds onze verhuizing in 2015 hebben we hier thuis onderwijs. Eerst een langzame overgang vanaf het Ichthus. De afgelopen twee school jaren hadden we de Juf die elke dag trouw met de kinderen school deed. Planningen doornam, ritme aanleerde, en een heleboel meer. Van de zomer namen we afscheid van haar en nu doen we nog een tandje meer met de wereldschool.

Ritme.

We hebben hier in de weken dat er geen reizen staan een heerlijk strak ritme. Laurens school begint om 7.45. Jelle brengt hem weg. De meiden fietsen naar hun lokaal, waar Jelle dan ook aankomt en de dag met hen start. Tot een uur of tien helpt hij hen op weg. Daarna wisselen we af. Ik heb intussen de boel thuis aan kant. Jelle begint aan deel twee van zijn dag. En ik ook;-)

Elke dag gaan deze stijlvolle tassen heen en weer.

Samen leren.

Ik begin zowaar dat onderwijs-onderweg nog te waarderen. Het moet gezegd: We moeten het echt leren. Het vraagt zogezegd een andere “mindset”. Maar het is ook uniek om dit als gezin zo mee te maken. Iedereen heeft zijn eigen studieprogramma en volgt de vakken, probeert zich aan de planningen te houden en leert ondertussen verantwoordelijkheid en ‘ownership” met het zelfstandig studeren. Hopelijk vaardigheden waar de meiden de rest van hun leven gemak van zullen hebben. En wij als ouders, leren mee. Zij leren ons het een en ander en wij leren hen weer andere dingen. Ondertussen schrijf ik een blog en doe dagelijks taalstudie. Het maakt een groot deel van ons leven uit en toch is het maar in de marge. Want er is meer dan dat. En dat meer is wellicht het meest unieke. Enerzijds schoolritme houden en anderzijds open staan voor het leren onderweg.

leer·gie·rig (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)begerig om te leren.

Afgelopen weekend was er een jeugdbijeenkomst in Zagreb (25o westwaards vanaf Osijek) Met vijf autos en dertig mensen ging men erheen. Iedereen was ondergebracht bij gezinnen in Zagreb. Dat was bijzonder mooi.

Leren van anderen.

Marijke en Femke sliepen bij een weduwe van een engelse methodisten predikant. Het leverde heel wat verhalen op. Ze kregen een indruk van hoe het was om predikantengezin te zijn tijdens het communisme. De vrouw klaagde niet hoor. Gewoon ‘het echte verhaal” Wij kijken vanuit onze westerse bril naar het communisme. Hier leefde men het.  Zij moest erbij werken. Maar kon geen baan krijgen omdat hij in de verkeerde kringen zat. Het gezin is toen in Engeland gaan wonen omdat het onmogelijk was om hier iets uit te voeren. Na de val van het communisme is het gezin zo snel mogelijk terug gegaan naar Joegoslavië. Maar toen brak de Joegoslavië oorlog uit.  Tijdens de oorlog gebeurde er uiteraard ook van alles en allerlei verhalen daarover kwamen ter tafel. Het voert te ver om het hier uit te werken. (en ik ben er tenslotte ook niet bijgeweest.) In elk geval gaf het de meiden een inkijkje in het leven van deze predikantsweduwe. Wat we in theorie wisten over het communisme kreeg opeens een gezicht door deze vrouw.

Dit soort situatie’s geven mij te denken. Wat is leren eigenlijk? Zorgen dat je redelijk goede cijfers haalt? Je toetsen goed maakt? Uiteraard. Maar dat is maar een deel van het leren. Is het niet veel meer een leergierig zijn? Je leert het een en ander uit boeken en methode’s. En dat is maar goed ook. Maar er valt veel meer te leren. Soms heb je juist een pittige situatie nodig die je in actie brengt. En wellicht leren we nog gewoon impliciet, het meest van de mensen om ons heen.

Heb jij iemand in je omgeving die je weleens een paar vragen zou willen stellen over een bepaald tijdperk? Denk aan: De jaren vijftig. Ken je nog iemand die de oorlog mee heeft gemaakt? Vraag er eens naar.

Heb jezelf een pittige of juist mooie periode doorgemaakt? Heb je er iets van geleerd wat je zonder die periode niet geleerd zou hebben?

Deel het gerust.

Groetjes, Janneke

(en nu weer even juffen voor de dag om is..)