Een wandeling naar de Bron

15 juni 2019-

Mijn vriendin en taaldocente Laura nodigde me uit om haar verjaardag te vieren in hun Vikendica. Een klein tweede huisje, waar men hier in Kroatia regelmatig het weekend doorbrengt. Vikendica is letterlijk vertaald: Weekendje. Het staat in het buitengebied, zo’n dertig kilomter buiten de stad. Om 8.45 werden we opgehaald want de dag was al goed heet. Even nog werd er geopperd om het niet door te laten gaan: De muggen zijn in dit gebied in de zomer inderdaad vaak niet te harden, maar gelukkig werd er besloten om onze mooie dag er niet door te laten afhangen.

Oom

Een oom haalt ons op, geemigreerd naar Australië. Na de oorlog kon hij niet in Duitsland blijven, maar wilde niet terug naar Osijek. Hij zag daar geen toekomst voor zijn gezin. Hij verteld terloops over zijn moeder die in een ouderenvoorziening woont. We remmen even af bij de Pentecostal Church of Bristrinci en hij laat het huisje zien. In een straat staat een huis dat is omgebouwd tot een kerk, daarachter een huis omgebouwd tot ouderenvoorziening en daarachter eindeloze weilanden.

Twee oorlogen

“Uw moeder heeft twee oorlogen meegemaakt!” Zeg ik terloops. Oom verteld: Ja, in de tweede wereldoorlog was ze nog maar dertien. Ze zat in een van de kampen hier in de buurt. Gelukkig niet in Jesenovac, daar kwam bijna niemand levend uit. Ze is een bijzonder sterke vrouw.

Vikendica

We zijn inmiddels aangekomen in het huisje. Wat een prachtplek, een minuutje lopen van de rivier de Drava, in de weilanden, omgeven door een haagje, lekker beschermd voor de kinderen. We pakken uit, stoelen erbij, een wagenwiel van een kar, dient als tafel, Heerlijk die eenvoud en rust en ik adem het in met volle teugen. Weekend! Wat ben ik daar aan toe in deze weken van inpakken en afronden.

Herkomst huisje

Hoe komen jullie eigenlijk aan dit huisje?  vraag ik de familie. Laura vertelt: Er was een vader die bouwde een huisje voor zijn zoon. Maar de zoon stierf in de oorlog en de vader werd alcoholist. Hij verkocht het huisje voor minder dan twintigduizend euro en Laura’s familie geniet er al jaren van. En ik denk: alles hier zit vol verhalen…

Heilig bronwater om de hoek

Laura verteld over heilig bronwater een paar minuten lopen. Ik wil dat natuurlijk wel even zien en we gaan op pad. De rivier de Drava stroomt hier ook om de bocht. Onderweg komen we van alles tegen in de bermen: Het fluitekruid is nu uitgebloeid, de stokrozen komen mooi op. En verder eindeloze soorten wilde bloemen in bloei of net uitgebloeid. De kersenboom draagt zijn volle vrucht en we eten uit het vuistje. Eten zo vers van de boom terwijl je naar een bron loopt doet iets met me. De verbondenheid met de aarde is tastbaar bij elke voetstap.

De waterput staat even verderop. Naast de waterput is een kerkje gebouwd. Met een emmer en een wiel, haal je het heilige water naar boven. Een picknickplek ernaast maakt het geheel compleet.

Eenmaal terug is het eten gebracht: Een Slavonische schaal met veel soorten vlees, wat aardappelkroketjes en salades. Lente-uien hebben hier ongeveer vier centimeter doorsnee en men knabbelt ze hier op, zoals men in noordelijker streken in een appel bijt.

Heerlijk vind ik dit soort cultuurinkijkjes.

15 juni 2020

Het is een jaar verder. In gedachten herbeleef ik de verjaardag van Laura. Deze mensen dragen we mee, over grenzen heen. En dat is bijzonder. We hebben tenslotte dezelfde Bron waar we uit putten. Dat geeft de burger moed.