Totdat we elkaar weerzien.

Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik de auto rustig door de kleine Franse dorpjes manouvreerde. Ik droogde ze af, want ik moest goed op de weg kunnen kijken terwijl ik reed. (Jelle kon niet rijden zonder bril, dus ik mocht het doen.)Jelle’s bril verdween in een woest stromende beek…
Ik was overladen met gevoelens van dankbaarheid, vreugde, maar ook met een hoop pijn en een verscheurd gevoel over alles wat er was en hoe deze periode van de afgelopen jaren me heeft gevormd en bemoedigd: Onze dierbare vriendschap.
Velen van jullie kennen het gevoel.. de pijn van het afscheid nemen is al te bekend in het leven van hen die in zending actief zijn. Maar voor iedereen die een verandering heeft of in rouw is. Het was zeker niet de eerste keer dat ik deze pijn voel, maar het zal zeker ook niet de laatste keer zijn. Dat is wel zeker…
We reden terug uit Frankrijk vorige week. Op de terugweg vanuit het mooie huisje, waar ik eerder over schreef, stopten we nog twee nachten in het Noorden van Frankrijk. Collega-vrienden leven daar al jaren met hun gezin. Maar nu gaat dat veranderen. Zij gaan verhuizen en wij gaan verhuizen. En met dat zal het niet meer hetzelfde zijn.
We zijn heel wat keer bij hen geweest. Het lag aardig op de route als we vanuit Engeland doorreden naar Nederland. (2007-2010) De kinderen kunnen heel goed met elkaar overweg en hun vriendschap werd hechter, net zoals die van ons als ouders verdiepte naarmate we vaker kwamen.
In de laatste jaren werkten onze mannen ook meer samen en werd er een werkbezoek van gemaakt.
Het is moeilijk om te omschrijven wat het inhoudt als je iemand hebt waar je zoveel herkenning mee hebt.  Zomaar iemand, met een andere leeftijd, geboren aan de andere kant van de wereld, zoveel verschillen en toch ook zoveel overeenkomsten.
Maar wat we nu hebben is bijzonder waardevol, een gift, een mooie herinnering die blijft en die ik wil koesteren. En toch kwam het verdriet als een golf over me heen.
De volgende dag toen we thuiswaren gingen we naar de kerk, gewoon hier op ‘t dorp, zoals we gewend zijn. Het Woord van God ging weer open, een kindje werd gedoopt, wat me eraan herinnerde dat bij alles wat veranderd, er ook dingen hetzelfde blijven. God’s trouw is elke morgen nieuw.
De preek was uit Johannes 16:22
Zo hebben jullie het nu wel zwaar, maar Ik zal jullie weerzien en jullie hart zal vol vreugde zijn, een vreugde die niemand je ooit kan ontnemen.
En dat zegt Jezus tegen zijn discipelen voor zijn afscheid, en daarmee is het ook voor ons een afgeleide voor iedereen die rouwt of afscheid neemt.
En daarmee kom ik bij mezelf weer tot de conclusie dat ik simpel weg niet kan leven zonder deze troost. Want alleen dit soort woorden op een nieuwe zondagmorgen, geven me zoveel perspectief en levensmoed.
Zo ik niet had geloofd dat in dit leven.
Mijn ziel God’s gunst en hulp genieten zou.
Mijn God! waar was mijn hoop, mijn moed gebleven?
Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Wacht op de Heer, godvruchte schaar, houdt moed!
Hij is getrouw, de Bron van alle goed.
Zo daalt zijn kracht op u, in zwakheid neer.
Wacht dan, ja wacht verlaat u op de Heer..
ps.27:7