“Onrustig is het hart totdat het rust vindt in U”

” Onrustig is het hart, totdat het rust vindt in U” Aurelius Augustinus

Wie herkent zich niet in deze overbekende uitspraak van de monnik Augustinus? 

Het deed me terugdenken aan een bezoek bij een Ignatiaanse priester in Osijek, nu vier jaar geleden. Ik begon wat meer retraites te geven en ik wilde graag op bezoek bij een priester die de stilte kent. Het bezoek bij deze priester was het hoogtepunt waarin ikzelf de diepte inging.

Wat zoek ik? Wat wil ik de gasten meegeven? Hoe doe ik dat? Wat weet ik zelf van stilte? Hoe goed ken ik God? Wie ben ik om dit te doen?

Kort na het aanbellen ging de deur open en een lange grote man nodigde me naar binnen. Ik kreeg een plekje in een eenvoudig ingerichte kamer en we maakten gemakkelijk kennis. Ik zat tegenover een priester wiens dagelijks werk het is om mensen in gesprekken tot steun te zijn. We keken naar overeenkomsten en wat we gemeenschappelijk hebben. Het geloof in de Drie-enige God. Het gebed van het Onze Vader, de belijdenis, het Apostolicum. Het verlangen van het leven naar God’s wil. En de zoektocht naar meer van Hem in eenvoud.

Een van de vragen die hij stelde was: Hoe ervaar je God? Wanneer ben je je bewust van Zijn Aanwezigheid? En dat gaf diepgang. Maar dat was ook confronterend. Hoe klein maak ik God? Hij moet passen binnen mijn kaders. Terwijl Hij de -geheel Andere- is.

Vol gedachten liep ik later over de gladde straten naar huis. Het vroor dat het kraakte. “Wees open om Hem te zien gaf hij me mee. God is zichtbaar in het onverwachte. Maar zoek niet krampachtig.”  (Lucy. in het boek van C.S. Lewis, The lion, the witch and the wardrobe) Laat Hem ontdekt worden. Wie Hem zoeken Zullen Hem zeker vinden. Maar wellicht anders dan je denkt.

Bij de volgende bocht kwam er een oudere dame struikelend de bocht om. Providentieel kwam het zo uit dat we elkaars pas niet in hoefden te houden of te versnellen om samen op te lopen. Ik stak mijn arm uit, en zij keek op, glimlachte en maakte grif gebruik van mijn arm. Voorzichtig zochten we onze weg op de gladde straat. Een kort gesprekje maakte mij bewust van God. Hij was daar in het duister van deze nacht. Hij gaf mij de gelegenheid om Hem te zien, door haar. Zij steunde mij zo. Ik zag Christus in haar en zijn Kerk op straat.

De tekst voor deze dag is: (En na deze katholieke ontmoetingen gebruik ik maar eens de Willibrordvertaling van Filippenzen 4;4-7)

“Verheugt u in de Heer te allen tijde. Nog eens: verheugt u! 

Uw vriendelijkheid moet bij alle mensen bekend zijn. De Heer is nabij.

Weest onbezorgd. Laat al uw wensen bij God bekend worden in gebed en smeking, en nooit zonder dankzegging. 

En de vrede van God, die alle begrip te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus. “

Rustig kwam ik thuis.

Onrustig is het hart, totdat het rust vindt in God.

Hoe zie jij God’s hand in het gewone leven van alledag?