Vanmorgen zijn we opnieuw naar de Internationale Kerk in Boedapest geweest. De gemeente bestaat voor ruim 80% uit zendingsgezinnen, waarvan een groot deel uit Amerika komt. Als ik tot me door laat dringen wat er gebeurd is het toch ook weer heel bijzonder. Het Woord gaat open (Handelingen 18) en wij mogen het horen. Als vanzelf worden we hier gedwongen om met de kerk van alle tijden en plaatsen het grotere geheel te zien. Deze morgen werd het Heilig Avondmaal gevierd. Mensen vanuit allerlei hoeken van de wereld bij elkaar die samen, naar Zijn verzoek, de dood van de Heere herdenken totdat Hij komt. Wat heerlijk toch om aan dat verzoek te mogen beantwoorden, ook hier.
Verder hadden we een erg rustige dag. Iedereen was erg moe. En Judith zei: “Ik wil graag naar huis, naar Randwijk.” Waarop Laurens reageerde met een hartstochtelijk; “JAAH!” Ook de andere meiden lieten hier en daar wat tranen zien, wat uitliep op een gesprekje over iets doen, wat niet altijd makkelijk is, maar wel goed. Over offers brengen. En dat we met elkaar aan iets moois mee mogen doen, wat veel groter is dan wij kunnen bedenken. Dat kwam al vrij snel uit op het offer van God die zijn eigen Zoon zondt. Waarop Marijke zei: “Nou, daar is ons offer niets bij!” Wat gelijk weer perspectief bood in hun eigen situatie.
Eigenlijk kan ik niet goed weergeven hoe dit soort gesprekjes me raken.