Terwijl Jelle, met de hulp van Laurens de laatste hand legde aan het hok voor de kippen, stond de buurvrouw weer naast het hek. Ze praatte snel en opgewonden en Jelle legde tijdelijk zijn bijltje erbij neer. Ze liet mij een krant zien met een artikel over kippen en een plaatje van een geit. En ze riep van alles opgewonden uit, wat ik echt nog niet kan verstaan. Maar ik kwam er wel uit. Want ze wees naar de kippen. Ne! Ne! zei ze. Onder het artikel de bedragen voor de boetes: 1000 kuna (€ 133,64) voor burgers en 1500 kuna voor bedrijven.
Dat was duidelijke taal. We vroegen om het artikel, Jelle ging naar binnen en liet Google Translate zijn werk doen. En ik had een dip.
Wij zijn niet van die echte bouwers die in een handomdraai een kippenhok neerzetten. We hadden er heel wat uren ingestopt. Om te beginnen had de grote Pevecs, een soort Gamma, geen geïmpregneerd hout. Uren hadden we latten staan verven. Er waren geen planken te koop. Alleen geperst spul van 1.50 bij 3.00 meter. Krijg dat maar eens in je auto. Zagen? Nee, dat doen we hier niet. Bij 34 graden had Jelle pas op een parkeerplaats een hele tijd die lappen in stukken staan zagen, met zijn handzaag. Op zijn knie met de klep open. Judith was met hem meegegaan. Ze klaagden niet, maar Judith zei toen ze terug kwam: Mam, dat was echt niet leuk. Hoe doen andere mensen dat? Bouwen ze misschien geen kippenhok?
Schroeven, hout, gaas, van alles hadden we voorbereid. En natuurlijk hadden we navraag gedaan bij vier verschillende mensen of je in de stad kippen mag houden. Nema problema! was het antwoord geweest en in het artikeltje een kleine verontschuldiging dat de stad Osijek dit inderdaad niet altijd zo goed heeft gecommuniceerd. Thanks!
Ik vond het nog niet eens zo jammer van al het spul en werk. Dat komt wel weer goed. Ja, jammer van Jelle’s spaarzame tijd. Maar hij had papa-zoon tijd gehad en dat is nooit weggegooid.
Maar de kippetjes! Wat zullen we ze missen. Het is grappig waarom je soms ineens een rare traan kunt laten. Maar die kleine hummels maakten mijn leven bijzonder gelukkig. Dat gepiep als we ś morgens wakker werden. Net een kadootje als je de kooi mag opendoen en ze naar buiten springen: Een nieuwe dag! Nieuwe kansen! Die energie en dat rondgehuppel en als ze dan na verloop van tijd weer in hun hokkie moeten, spelen ze verstoppertje achter een struik. Ik was beduusd! Die kleine, vlugge boefjes hielpen mij haast kilo’s verliezen. Maar als ze dan eenmaal weer binnen zijn, gaan ze knus als zusjes tegen mekaar aan hurken. Zij eten onze restjes en geven er op den duur eieren voor terug. Randwijk heeft me echt verslingerd gemaakt aan de kip en inmiddels leer ik ze goed kennen.
Maar nee. Ze moeten terug. Terug naar de boerderij.
Nu, schrale troost is, dat we in elk geval wel hun toekomstige eitjes kunnen eten, die kopen we nu gewoon netjes bij hun baas. Met geitenmelk en geitenkaas.
Na een flinke kop koffie en wat gemopper…. -Goed idee dat we elkaar aanhebben geleerd de taal een beetje schoon te houden, want dit was nou mooi een moment geweest om stoom af te blazen. – Is het kippenhok weer netjes uit elkaar gehaald. We hebben es diep ademgehaald en Jelle heeft het binnenhok in een compostbak omgetoverd.
Tja…dat hoort erbij. Je koopt een auto en binnen een maand moet je hem voor je halve vermogen laten repareren. Je begrijpt niet alle regels, of je slaat net de plank mis.
Hopelijk komt buuf binnenkort weer met een pavlova over de heg, net als vorige week. Dat maakt het zure zoet.
Eigenlijk is het zo vaak zo met van alles wat we doen. Je investeert er in, in contacten, in dingen. En het loopt op niets uit of valt tegen. In elk geval was dit weer een lesje bij tegenslag doorbijten. En ja.. is dat eigenlijk wel zulk slecht nieuws?
Wie weet worden we er wel sterke kippetjes van.