Nóg een hoogtepunt voor 2016/ fotoblog

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Het jaar is nog niet voorbij en ik moet nog één hoogtepunt toevoegen. Net voor Kerstfeest, kregen we serieuze familieuitbreiding met de adoptie van Vanda (spreek uit: Wanda) een vijf jaar oude hond van het plaatselijke aziel. Het leven zit vol verassingen. Ik had nooit gedacht dat ik van een hond zou kunnen houden en al helemaal niet dat we er eentje zouden adopteren. Maar sinds we toch wel graag open staan voor het onverwachte of het avontuur, weet je nog maar niet wat er op je pad komt.  
Ik stelde Judith en Femke twee vragen: 1. Waarom willen jullie zo graag een hond? 2. En waarom moet het Vanda zijn?
Femke antwoordde: 1. ¨Honden kunnen schattig en lief zijn en het veranderd de sfeer in huis. 2. Vanda is een lieve, verdrietige hond. Ze heeft haar hele leven in het aziel geleefd, en ook al zijn de verzorgers heel lief voor haar. Het is niet een plek waar je je hele leven door wilt brengen. (1 keer per dag eten, nooit een bad, haast nooit een wandeling alleen verzorgers bij daglicht. In de winter is dat tussen acht en vier)
Judith antwoordde: 1. Ik hou gewoon heel veel van dieren en een hond is een heel lief dier. 2. Vanda is een hond met een verhaal. Niemand heeft ooit naar haar gevraagd voor adoptie. Maar ze is heel lief en schattig, ze blaft niet en ziet er heel kalm uit. Dat past heel goed bij in onze familie.
Haar nieuwe naam zal  Milly Molly Mandy zijn, vernoemd naar het schattige meisje uit de Engelse kinderboekenserie Milly Molly Mandy. We hebben tenslotte een paar jaar aan mooie herinneringen in Engeland. (2007-2010)(Milly, in het kort en we veranderen het langzamerhand, want er gaan al genoeg veranderingen over haar heen met een nieuwe taal. Niemand leerde haar Nederlands tenslotte;)
e3c3d677864fb27bace8f05c53c75a93
Hoe is dit allemaal zo gekomen? Nou, dat is een verhaal op zich uiteraard. Eén beslissing staat nooit los van zichzelf, maar één van de dingen die meespeelde waren de inteligente argumenten die door de meiden werden aangedragen in onze overtuigende tafelgesprekken van de laatste maanden. Jelle, de meest redelijk denkende man in ons midden argumenteerde dat we teveel onderweg zijn voor zoń lief dier en dat we problemen zouden hebben om oppas te vinden voor de hond.
Ongemerkt gaf hij de meiden een serieus probleem op hun bord wat hen uitdaagde het op te lossen. En zij losten het op. We hebben oppas voor als we wat langer op reis zijn. En daarna hadden we geen tegenargumenten meer. 
Toen begonnen we met onze -gevaarlijke-bezoeken aan het plaatselijke aziel. (als je eenmaal zover in het proces bent is er amper nog een weg terug;) Het was een behoorlijke uitdaging om een lieve hond te vinden tussen 180 stinkende, blaffende en springende honden. Ik dacht regelmatig: ¨Ah, we doen weer eens iets ongelofelijks raars en we hebben geen idee wat we op onze nek halen.¨ Maar bij ons eerste bezoek, zagen we Vanda, een mooie rustige hond die zich niets aantrok van al het geblaf om haar heen. Ze sprong niet, blafte niet, maar wachte geduldig af tot de dag voorbij was. Ze zag er behoorlijk depressief uit, maar dat was juist een uitdaging voor ons: wat als we deze hond een warm thuis kunnen bieden en haar gelukkiger kunnen maken. En dat proberen we nu te doen.
Het eerste bezoek was niet heel erg leuk. De helpers moesten haar uit haar hok tillen, zo bang was ze. We konden amper met haar lopen. Na 10 meter bibberde ze over haar hele lijfje, keek heel verdrietig en was blij als ze weer terug mocht. Dat was niet heel veelbelovend.
De volgende keer kwamen we met ons hele gezin. Ik wilde graag dat iedereen vond dat we een goede keus maakten. Het moet een beetje overrompelend zijn geweest voor Vanda, want we namen ook nog een vriendin mee voor advies. We maakten nog een wandeling: 15 meter dit keer.
De derde keer namen we nog een andere hond mee van haar groep en konden 100 meter wandelen. We waren blij met de vooruitgang. De vierde keer liepen we de hele weg af naar de rivier de Drava. Dat is ongeveer 500 meter. We bleven op bezoek komen voor wandelingetjes en zagen elke keer vooruitgang.
azil.png
Het is een mooie belevenis geweest om deze bange hond rustig te zien worden en met ons vertrouwd te zien raken. Ze leert ons dat het wel spannend is om uit je vertrouwde plek te komen en in een nieuw avontuur te stappen, maar dat alles uiteindelijk goed kan komen. 
Wij -als gezin- besloten dat de voorbereidingstijd lang genoeg had geduurd en de avond voor Kerstfeest maakten we een plekje voor haar in ons huis. En daarmee voegden we nog één hoogtepunt toe aan het jaar 2016.

De allerbeste wensen voor het jaar 2017,

Jelle, Janneke, Marijke, Judith, Femke en Laurens.