De kleintjes uit de creche komen met open vraagtekengezichtjes het trapje op klimmen. De grote kleintjes lopen zelf, de hele kleintjes worden gedragen. En zo brengt de oppas de kinderen dichtbij waar het gebeurt. Ze komen de oude deur door, klimmen de grote stappentrap op,
Hoeveel kindervoetjes hebben dat voor hen gedaan? En wat zien ze nu?
Een overweldigende kerk, de kerkenraad-papa en opa’s voorin, En dan hun eigen papa en mama,s broers en zusjes ergens in de kerk.
Het is prachtig om die kleine kinderkopjes te zien. Alle kinderen zijn vol aandacht! Niemand loopt weg of schreeuwt… ze zijn allemaal stil en vol verbazing kijken ze elke keer weer, naar wat gebeurt voorin. Ze krijgen de beste plek, waar ze het het beste kunnen zien: terecht.
De dominee spreekt de ouders toe, de ouders zeggen, ja op de vragen en het kindje krijgt drie keer een plensje water over z’n kleine bolletje.
In de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Onbewust van de grote beloften die hier uitgebeeld worden, ligt het kindje in moeders armen. En begrijpen wij het helemaal? Voor mij is het nog steeds een mysterie, dat God naar ons toekomt en toch wat een heerlijk moment als het nieuwe kindje van de gemeente teruggegeven wordt aan God. Opgedragen aan Zijn trouwe zorg en reddende kracht.
Ik betrap me erop dat ik elke keer een verrukte glimlach op m’n gezicht heb, van oor tot oor. Ik wordt hier zo ongelofelijk blij van.
Waar zouden we anders heengaan? U hebt de woorden van het eeuwige leven.
Na de dienst geven we de ouders een hand en wensen we hen God’s zegen bij de opvoeding. Een klein maar mooi gebaar.
Het orgel speelt zachtjes: Laat de kinderen tot Mij komen, niemand mag ze hinderen……
Een stevige opdracht!
