De temperatuur is hier de afgelopen dagen met 28 graden gekelderd. Afgelopen vrijdag zagen we het aankomen en omdat het toen nog 30 graden was, doken we voor een laatste keer in de rivier na schooltijd. Een afscheidsduik voor de winter. Nu zitten we binnen, en de truien zijn weer voor de dag gehaald.
Elvira is een van de schrijvers voor het online Kaskada Magazine. Pas dronken we samen een kop thee en ik stelde haar een paar vragen. Het is altijd leuk en leerzaam om met haar te praten omdat ze me een inkijkje geeft in haar wereld. Ik besloot om haar te intervieuwen en laat je graag meelezen:
Elvira, je bent een jonge vrouw met een visie. Wat is jou visie?
Ik wil graag het perspectief op onderwijs veranderen onder Roma.
Waarom vindt je dat zo belangrijk?
Ik ben een Bayash Roma, en groeide op met een negatief beeld over onderwijs. Ik heb altijd anders willen zijn en dit beeld over onderwijs willen bijstellen.
Wat zijn de negatieve gedachten over onderwijs?
Met name vrouwen zeggen: “Je hoeft de lagere school niet af te maken. Trouw gewoon, krijg kinderen en de overheid geeft je een beetje inkomen. het is onzin, je hebt het niet nodig” Maar ik dacht—met dank aan mijn ouders—dat het goed zou zijn om onderwijs te krijgen zodat ik kan werken voor mijn eigen inkomen. Daar zit zoveel waarde in.
In welk jaar ben je geboren en in welke plek?
Ik ben geboren in Sombor, in Servie in 1996. Sombor is een stadje dichtbij Apatin, waar mijn moeder nog steeds woont. Het is dichtbij de Hongaarse en Kroatische grens.
Hoe gaat het met je familie? Vertel er iets over en ook over het dorp waar je bent opgegroeid.
Mijn vader is twee jaar geleden overleden en nu verkoopt mijn moeder kippen. Ze heeft een heel klein bedrijfje. Mijn oudere broer is acht jaar ouder dan ik en steunde me toen ik naar de universiteit wilde. In ons dorp zijn 5,000 Roma, en maar een paar kinderen hebben hun diploma gekregen. Ik ben de enige die naar de universiteit is gegaan.
Mijn leeftijdgenoten zijn nu allemaal getrouwd en hebben al kinderen. Elke keer als ik terugkom van de universiteit voel ik me buitengesloten. Het past niet meer. Ook iedereen in het dorp geeft me dat gevoel. Het is mijn thuis en tegelijkertijd verlies ik het. De afstand is groot. Ik vind dat niet zo makkelijk, want ik wil graag laten zien dat als je doorzet, je ook werkelijk iets kunt bereiken. Ik kan niet wachten tot ik mijn diploma heb. Maar het is de vraag of mijn dorpsgenoten de waarde ervan inzien. Helaas. Ik hoop in elk geval af te studeren en een baan te vinden!
Wat liet je besluiten om iets anders te doen dan te trouwen op ongeveer je vijftiende? Waarom heb je gekozen om te studeren?
Ik zie dat het leven voor Roma keihard is. De leefomstandigheden zijn miserabel. De huizen zijn krotten. Je werkt voor een hongerloontje van een euro of acht per dag in de hitte van het veld. De medische zorg is slecht, ver weg of onbereikbaar. Het water is niet schoon. Ik wil graag een betere toekomst geven aan de kinderen die ik hoop te krijgen. Op school had ik niet heel veel vrienden. Op een dag kwam ik huilend thuis. Mijn vader zat aan tafel en vroeg waarom ik huilde. Ik zei: Niemand wil met me spelen. De docenten hielden wel van me, omdat ik goed mee kon komen, mijn best deed en meertalig ben. Maar het wekte jaloezie bij klasgenoten.
Maar mijn vader bemoedigde me altijd. Hij zei regelmatig—en dat betekende een hoop voor me—Je moet klein beginnen om groot te eindigen, zo kun je anderen laten zien wie je bent.
Welke mensen hebben je denken gevormd?
Mijn vader en mijn moeder. Mijn moeder is me tot grote steun nu mijn vader er niet meer is. In allerlei opzichten. Ik kan mijn leven zonder haar maar moeilijk voorstellen. Onze band is ook erg verdiept sinds mijn vader overleed.
Ik praat ook graag met een ouder echtpaar, Bob en Nancy Hitching, die echt hart voor Roma hebben. Ik voel dat als ik tijd met hen doorbreng. Mijn grootste angst is altijd geweest dat ik niet geliefd ben. Maar toen ik ben gedoopt, wist ik: Ik ben geliefd. Toen mijn vader ziek werd en zou sterven wist ik dat ik een bevestiging van God nodig had, dat ik geliefd ben bij Hem. Dat heb ik ook gekregen.
Wat hoop je voor de toekomst? Waar droom je over?
Natuurlijk wil ik eerst graag mijn diploma afronden. Het is een bachelor degree in business. Ik hoop dat dit me een stap dichterbij brengt bij mijn visie: Ik hoop dat de economische situatie van de Roma zal veranderen. Wie weet schrijf ik nog eens een proefschrift! Ik hoop dat -met name- vrouwelijke Roma de waarde van onderwijs inzien. En ik hoop dat we met elkaar een kleine bijdrage kunnen leveren aan de economische situatie van de Roma. Met elkaar kunnen we veel meer bereiken. Roma meisjes denken dat ze waardeloos zijn. Dat idee moet uit hun hoofd!
Welke gebeurtenis in je leven heeft je gevormd?
Toen mijn vader stierf, wist ik niet wat ik moest doen. Ik was zo verloren en verdrietig en huilde weken aan een stuk. Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder zo verdrietig te zien. Maar dit alles heeft me ook geholpen om mijn visie te verwezenlijken. Want mijn vader zei de dag voor hij stierf: Geef niet op! Blijf trouw aan wat op jou weg komt! Ik weet dat je het kunt.
Is er een Bijbelvers wat je aanspreekt en zou willen delen?
Rom. 8: 38–39
” Want ik ben ervan overtuigd dat noch dood, noch leven, noch engelen, noch overheden, noch krachten, noch tegenwoordige dingen, noch toekomstige dingen, noch hoogte, noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, in Christus Jezus, onze Heere.”
God’s liefde wordt aan iedereen aangeboden, ongeacht je kleur, je achtergrond of wat dan ook.
Dank je wel, Elvira. Het was leuk om je te interviewen!
Hoop is als een anker voor je ziel!
Prachtige vrouw zeg , Pijnlijk herkenbaar , Ook in Roemenië zie ik de afwijzing en jalousie als een meisje echt haar best doet, en de kans krijgt om te studeren.
En toch is er Hoop, door Jezus Christus !!
Ik bid voor Elvira, dat ze haar weg gaat met God, en dat ze tot zegen mag zijn voor haar cultuur.