Dochterlief had een App groep aangemaakt met de titel: Hemelvaarders.
We namen het ervan: Een lang hemelvaartweekend naar Hessen. Zelfs Marijke kwam uit Trumau met de Flixbus. Jelle haalde haar bij nacht en ontij op in Frankfurt. In een week maakten we zoveel kilometers als we normaalgesproken in een half jaar doen. Sinds kerst hadden we elkaar niet gezien. Behalve ik dan.
Hemelvaartsdag vierden we op de berg in Swarzenborn. Samen met een stuk of zestig lokale gelovigen die de Hemelvaart van onze Heer wilden vieren. We klimmen de berg op. 638 meter boven zeespiegel staat er op de uitkijktoren.
Het is een hoog platform in het landschap met daarop een toren. Je kijkt zo voormalig Oost- Duitsland in. Dat was handig destijds. Het is een voormalige legerbasis. We doken in de Duitse cultuur. Er was muziek, Woord, gebed en op zo’n berg: vooral heel veel hemel! En vandaag kijken we liever naar de hemel.
Bloemenvelden omgeven de berg Knullcamp. De paardenbloemen zijn klaar en laten hun pluizenbollen vieren in de wind. De lupine’s torenen tekenend over de bergrug, madeliefjes, margrieten, witte dovenetel, fluitekruid, koolzaad en nog heel veel meer waar ik een boekje voor nodig heb.
Het is koud en bewolkt, maar niets houdt me tegen om tot in mijn tenen te genieten.
De beentjes van St. Bonifatius worden na Hemelvaart bekeken in Fulda.
Bonifatius, ook wel Bonifacius, geboortenaam: Wynfreth (Winfried) (nabij Exeter in Zuidwest-Engeland, 672 of 675) was een van de belangrijkste Angelsaksische missionarissen en kerkhervormers in het Frankische rijk, bisschop, martelaar en heilig verklaarde. Hij werd gedood bij Dokkum toen hij op zendelingstocht was, zeer waarschijnlijk op of rondom 5 juni 754, maar misschien ook later in 755.[1]
Bonifatius wordt ook de Apostel van de Duitsers genoemd. Meer nog dan missionaris was hij de inrichter van de kerkelijke structuren in het gebied van het huidige Duitsland en, wat evenzeer cruciaal is geweest, de binding daarvan aan de Heilige Stoel. Bonifatius werd zo de architect van het christelijke West-Europa, omdat hij een groot aandeel had in de grondvesting van de kerk van Rome en in de groei naar culturele eenheid van West-Europa. (Bron; Wikipedia).
Een beeld van de H. St. Laurentius is er ook te vinden. Onze zoon Laurens stuit op een groot beeld van de man naar wie hij vernoemd is. Een plaatje mag ik hier niet bijvoegen: “Ik heb ook een leven” is de reactie van de tien jarige.
Heerlijk even stil genieten met Femke
“Keer mij maar om en eet mij op“, zou St. Laurentius gezegd hebben, toen hij geroosterd werd omdat hij de schatten van de kerk aan de armen gaf en vervolgens hen als Schatten van de kerk presenteerde. Altijd weer leuk om al struinend als gezin dit soort anekdotes op te halen. Haal dus die Bonifatius en Laurentius niet door elkaar als je dit leest. (Klik op de onderstreping en je hebt een shortlink naar de Wikipedia pagina waar je meer kunt lezen).
Deze sfeerimpressie maakte Judith. Lang leve de techniek. Vergeet niet het geluid aan te zetten.
De titel van deze blog is een knipoog naar de film van oa. Herman Finkers die de “beentjes van Sint Hildegard” heet. Een mooi inkijkje in het leven in Twente.
Een vrolijke groet van de Huismannen.