Zomaar een zondag

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Met gierende banden reden we door de bochten deze morgen. Of het kwam omdat we zo’n zin hadden om de dienst te bezoeken, toch iets te laat vertrokken of de hitte van de weg (35 graden om 10.00,) laten we maar in het midden.
Deze dag was er een die de breedte van de Protestanse kerk van Kroatië liet zien.
Vanmorgen bezochten we de Protestantse Gereformeerde kerk van Tordinci, een kerk die hele oude wortels heeft en waar in 1551 de eerste Protestantse Synode van Kroatië werd gehouden. De predikant van destijds was een leerling van Melangton die samen met Luther en Calvijn zijn sporen in Protestants Europa wel heeft nagelaten. Kroatië viel in die tijd onder het Habsburgse rijk, als ik me niet vergis, (corrigeer me als je verder bent in studie over achtergronden van dit land en landsgrenzen…) De kerk heeft een duidelijke liturgie die we herkenden uit de Anglicaanse kerk die we in Engeland bezochten. Dat is heerlijk als je de taal nog niet beheerst. Je kunt tenminste de Bijbel lezing volgen, weet dat er na de bijbellezing het aloude:

“”This is the Word of the Lord, Thanks be to God “”

wordt uitgesproken. De aankleding van de kerk en de mensen deden eenvoudig, plattelands Kroatisch aan. In dit kleine dorp wat tussen Osijek en Vucovar ligt is een herdenkingsmonument met 200 graven van mensen uit de buurt. In de gemeente waren heel wat kleine vrouwen volledig in het zwart, sjaaltjes op het hoofd en met schortjes om. Hoeveel van deze vrouwen zouden oorlogsweduwen zijn?
Jelle werd uitgenodigd om wat te delen, en hij was maar zo vrij om de groeten van de Hervormde gemeente van Randwijk over te brengen. Het blijft toch een bijzonder iets om zo onderdeel te zijn van de wereldwijde kerk. Want wat voel ik me ook daar weer verbonden met deze mensen. Na de bijbellezing zongen we Halleluja op de wijs van Amazing Grace. Dat is een lied wat in ons gezin regelmatig terugkomt. In Canada hield Marijke al eens een spreekbeurt over William Wilberforce naar aanleiding van de film, Amazing Grace. Toen we in Randwijk kwamen wonen en een setje kippen kregen heeft Marijke haar kip naar William Wilberforce vernoemd. En de vaat kan worden afgedroogd met een theedoek waar het lied op staat, ooit van moederlief gekregen.
Tot slot werd er gedragen en rustig, (met voorzanger!) het lied: Hoe groot zijt Gij, gezongen, als je de wijs al herkend is het een stuk gemakkelijker te volgen.

Kinderen gebruiken de bel om iedereen voor de dienst binnen te roepen.
Kinderen gebruiken de bel om iedereen voor de dienst binnen te roepen.

In de namiddag bezochten we als gebruikelijk de jonge Romakerk. Deze kerk is nog geen vier jaar oud en de dienst is nogal informeel, met interactie. Aan het begin zijn de kinderen er nog bij en lopen rond. Laurens was aan het begin van de dienst schoon, aan het eind niet meer. De kinderen worden tijdens de dienst beziggehouden met een verhaal, een spel, en wat eten. De sporen daarvan waren op de kleren van Laurens zichtbaar. Maar ook daar in die jonge kerk, ging het Woord open en werd gedeeld uit Efeze 4 over de oude en de nieuwe mens. Erg eenvoudig wordt dit bijbelgedeelte dan uitgelegd. (Een Romajongen vertaalde het voor ons.) Toch gaat er uiteraard veel langs ons heen en ben ik blij dat ik thuis nog iets kan nalezen.

Jelle zal in de toekomst meerdere kerken in Kroatië bezoeken om de boekjes die Roma Bible Union heeft uitgegeven (over hoe lees je de bijbel, bidden, bedelen en werken, hekserij, het huwelijk en nog andere onderwerpen) te kunnen verspreiden en de connecties die lokale kerken hebben met de Roma te onderzoeken.

Nou, nu ik toch even contact met je heb, lieve lezer, de aankomende dagen is het UNA festival. De kinderbijbelweek voor de Roma kinderen. Het zullen drukke, hete dagen zijn, bidt alsjeblieft mee dat het allemaal goed verloopt en dat de kinderen zullen genieten van de verhalen en alles eromheen. Dank je wel!