Vieze voeten

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Er renden een stuk of zes jongetjes naar de auto, een wat oudere man strompelde er met niet al te vaste voet achteraan en beneden werd er door de vrouwen nog het een en ander nageschreeuwd.
Eigenlijk waren we allemaal niet fit en uiteindelijk was ik de enige die naar de middagdienst in Darda ging. Ik was laat en dacht: Ik ga wel even zonder vertaler naar het dorp om mensen te halen voor de kerk.
Maar dat ging dus al snel wat minder goed. Een hoop geschreeuw en teveel kinderen, zonder ouders werden meegegeven. En met mijn gebroken Kroatisch probeerde ik mijn grenzen aan te geven:
Nee! Ik heb 7 plekken in de auto! Nee, ik wil dat er ook volwassenen meegaan.
Nee, ik ben geen taxi. Ik rijdt naar de kerk!
Het lukte me niet om het goed duidelijk te maken en hups: Kom dan allemaal maar mee! Met elf mensen reden we weg en vanaf het begin af aan was het een geschreeuw en gedoe. Ik wil dat iedereen zit, zijn gordel omdoet en niet schreeuwt. (nog drie regels dat zijn er dan al zes)
Iemand wilde er weer halverwege uit voor het een of ander en ik zei: Ne! Ja sam nije taxi. Ik rijdt mensen naar de kerk en dat is het. Ik laat me niet gebruiken, ik ben gekke Henkie niet en ik reed stug door.
De kinderen bleven niet zitten, deden hun gordel weer los en ik zag iemand met zijn hand aan de deur morrelen. Maar ik gaf niet op. Van binnen was ik woest: wat is dit voor gedoe, hoe los ik dit het snelst en makkelijkst op: Doorrijden!
Bij de kerk aangekomen was het een kabaal van jewelste en met vertaling werd er -naar mijn mening een smoesje verzonnen: we wilden eruit om medicijnen te kopen.- Nou, zei ik: dat kan dan toch mooi, op de terugweg. We gaan nu naar de kerk en op de terugweg doe je wat je moet doen. Maar de rest van het team is lieftalliger, gaven toe, reden terug en lieten ze weer gaan. Ik was moe en voelde me gebruikt.
img_0051
Vorige week gaf iemand me dit kaartje met deze mooie bijbeltekst erop. Hoe lieflijk zijn de voeten van hen die vrede verkondigen, van hen die het goede verkondigen! Nou, mijn voeten voelden niet zo lieflijk aan vandaag. Ik was boos!
Vanmorgen las ik over Jezus die met ontferming over de menigte bewogen was en hun ziekten heelde, de tijd nam, ook grenzen aangaf en de stilte opzocht, maar toen de mensen Hem bleven volgen, niet rigide reageerde, maar meebewoog en de discipelen vertelde: Geef ze te eten! Doe er wat aan… Laat ze niet in de kou staan.
Aj aj aj… eenmaal thuisgekomen was ik behoorlijk uitgeteld. Nou, hoef ik me natuurlijk niet met de Meester te vergelijken. Maar toch was ik me bewust hoe ver mijn eigen houding in contrast stond met de bewogenheid van Jezus. En natuurlijk bespreken we als team ook met elkaar hoe we beter op dit soort situaties in kunnen spelen.
Op woensdag is er altijd bijbelstudie in Darda. Het was goed om er te zijn en te delen. Het ging dit keer ook over het Lichaam van Christus met de verschillende delen en hoe het onze plicht is om juist ook aan de zwakke delen extra aandacht te besteden. (1 cor 12: 20-25) Maar de leden voor elkaar gelijke zorg zouden dragen. 
En zo ziet deze jonge Darda kerk het als roeping  om juist aan de zwakke delen zorg te geven. Niet dat het makkelijk is, of zonder frustratie of zonder gevoel. Maar het is onze roeping. Ik vond het indrukwekkend om de betrokkenheid van onze Roma vrienden te zien en het vanzelfsprekende om ook de -zwakkere delen- toch als vanzelf te aanvaarden. Opnieuw leerden zij mij het een en ander.
Deze maand is het een jaar geleden dat we werden uitgezonden en onder andere opgeroepen werden om maar veel voeten van anderen te wassen.
Maar ik denk dat het hoog word tijd dat ik mijn voeten weer eens laat wassen door de Meester, wellicht levert dat weer mooie voeten op.
img_0049
Een hartelijke groet,
Janneke

1 reactie

Reacties zijn gesloten.