Op een woensdagmiddag werden we door Juf Marieke meegenomen naar een ouder echtpaar wat moeite heeft om de tuin in te zaaien. Ze legden ons uit wat er moest gebeuren en we zijn heerlijk een paar uur met elkaar aan de slag geweest. Uien en aardappelen staan er weer in.
Wat een voldoening geeft dat: even lekker met handen en voeten in de aarde wroeten!
In de gang van het huisje hangt een plaatje van hoe het huis, wat nu nog vol met kogelgaten zit, er voor de oorlog uitzag. En opeens valt het kwartje weer: Het is zo goed te begrijpen dat mensen de moed verliezen en depressief zijn. De jongere generatie moet wel weg, want er is geen werk te vinden. Moeders zijn verdrietig. Hele straten staan leeg. De economie is hier nog steeds heel slecht. Dit echtpaar heeft jaren hard gewerkt om het huis weer leefbaar te maken. Helemaal zelfvoorzienend verder. Achterin de tuin komt water uit de grond. Er is een heel systeem waardoor het landje bewaterd wordt. Onkruid gaat naar de kippen, die leveren er eieren voor in de plaats. En zo kabbelt het leven door. Maar de feiten hangen aan de muur. Van het gezin waar de man uitkomt, leven de meesten niet meer. En toch zijn er elk voorjaar nieuwe lentekriebels. Als teken van hoop. En dat doet leven.
Lieve groet van ons allemaal.