Je ziet op LinkedIn van die fantastische mensen, met fantastische groepen volgers en fantastische netwerken. Gelikte lijsten van ervaringen, trainingen en opleidingen.
Ik doe er ook aan mee. Het is de manier om te laten zien waar je kracht ligt, wat je de wereld te bieden hebt en wat niet.
Maar het is een rare wereld die niet het hele plaatje laat zien. En dat is goed om te weten. Hierbij even een herinnering.
Jelle, mijn echtgenoot, mag binnenkort zijn LinkedIn-profiel aanpassen want hij heeft een nieuwe baan.
Wat je niet ziet is wat eraan vooraf ging. De maanden van zoeken, hopen, scrollen over jobsearch pagina’s. Bidden, wachten, bijna op een creatieve manier een kerk kopen of naar het buitenland verhuizen omdat het hele kikkerland niet op je kwaliteiten zit te wachten.
Het levert spanningen op in huis. We hebben de gewoonte om niet tegen elkaar te schreeuwen en onze kinderen buiten onze spanningen te houden. Maar het is er wel. Je karakter wordt uitvergroot. Bij ons heeft dat tot gevolg dat Jelle een slagje rustiger wordt en ik in de actie schiet en allerlei dingen aanpak.
“Je wordt maar pontbaas,”
roep ik tegen hem.
“Kan mij het schelen!“
Gek genoeg was dat nu juist weer een van die beroepen die op mijn verborgen droomlijstje van banen staat. Eindeloos mensen het water over helpen naar de andere kant. Ondertussen al praatjes makend de pont de rivier over manoeuvreren. Door weer en wind, regen en kou, zon en hitte. Bij kalm en woest weer. Stug doorgaan. Het past me wel.
Maar bij Jelle past het niet. Hij is er een van het grote plaatje met zijn helicopterview zoals vriend Willem het in een lang verleden eens formuleerde. Rustig zit hij daar in zijn stoel en leest het een of andere wetenschappelijke tijdschrift en ik vraag me vertwijfeld af of hij nog niet genoeg kennis geabsorbeerd heeft in zijn leven.
Dan zegt hij kalm: “Het komt goed. Ik weet het.”
Maar ik heb niet het geloof en vertrouwen wat hij heeft. En ook zie ik dat hij soms de moed verliest en stil in een hoek zit te denken. Ik ben kwaad over het verloren talent. Zou Zippora, die vrouw van Mozes zich ook zo gevoeld hebben toen die mooie Mozes van haar daar jaar in jaar uit achter die schapen liep te sjokken? Achteraf bleek het voorbereidingstijd en een creatieve training te zijn geweest. Maar ja. Dat is achteraf.
De hele situatie maakte me boos, verdrietig, moe. Boven op dat alles was ik zwaar teleurgesteld in mezelf. Hoe is het mogelijk dat je hier in Nederland zo geobsedeerd wordt door geld? We hebben vijftien jaar van giften geleefd en nu ben ik zo van slag? Doet Nederland dat met me? Zit ik dan wel in de juiste kringen? Hoe komt het dat ik hier in eerdere jaren minder of anders last van had?
Ons vermogen is in de laatste jaren verdubbeld en voor het eerst sinds jaren zagen we getallen met vijf cijfers op onze bankrekening.
Gek genoeg was mijn vertrouwen gehalveerd. En daar was ik intens verdrietig en teleurgesteld over. Wat is de mens voor een mirakel.
Omgeving
Van al dat worstelen, die tranen en de vragen krijgt je omgeving maar een heel klein deel mee. Dat heeft ook met onszelf te maken. Je hangt het niet aan de grote klok dat je de zoveelste afwijzing hebt gehad. Hoe leuk het ook is dat men zegt: Je bent overgekwalificeerd. Al met al is en blijft het een “Nee”. En krijg je je zaken amper rond.
Ik vergat Mattheus 6 te lezen. Die bloemen in het veld die met de uiterste zorg van onze Hemelse Vader verzorgd worden en hoeveel temeer wij! Ik vergat me te laten bemoedigen door de eeuwige woorden van God waar ik in verleden jaren zo op kon steunen als het eens moeilijk was.
Nou, leuk dat inkijkje in jou emotionele rollercoaster. Wat moet ik daarmee?
Niets. En misschien toch wel. Er zijn ongetwijfeld mensen in je omgeving die tijdelijk of langdurig werkeloos zijn, in de ziektewet zitten of voor wie de financiële situatie zwaar is. Je ziet het niet aan de buitenkant.
Hier wat praktische tips om er mee om te gaan. Het vraagt een bijzondere fijngevoeligheid om de juiste toon aan te slaan, om te vragen hoe je kunt helpen. Gelukkig hadden wij een aantal van dat soort mensen om ons heen.
Luister. Ga in elk geval niet uit van je eigen leefomstandigheden. Misschien is het niet zo krap dat je de hypotheek of huur niet kunt betalen, maar een vraag om een bijdrage aan verjaardagscadeau kan toch even voor buikpijn zorgen.
Wees je bewust dat dit pijnlijk kan zijn. Voor de ene een peulenschil, voor de ander zijn dat drie of meer maaltijden. Als iemand depressief is, kan het voelen alsof je met een zware steen rondloopt.
Je bent keihard bezig om op alle vlakken je hoofd boven water te houden en dat is hard werken.
Als je financieel niet rondkomt, gebeurt er iets van hetzelfde soort: Je draagkracht zakt soms onder nul. Iets wat je normaal wel kunt, voelt nu als een last. Je bent aan het overleven. Je reageert laat op dingen, mist het een en ander en het voelt alsof je achter de feiten aanloopt. Maar je bent keihard bezig om op alle vlakken je hoofd boven water te houden en dat is hard werken.
Drie praktische tips:
- (Dit is voor je omgeving) Heb oog voor de ander, ga niet uit van jouw situatie & inkomen. Hanteer bijvoorbeeld dit principe wat we in Wageningen op de Flexwerkplek toepassen: Nodig uit om te geven naar draagkracht. Met een bovenmodaal inkomen betaal je het dubbele van iemand die onder modaal verdient. En als je van een uitkering leeft of student bent, kun je nog een aanpassing maken.
2. Een praktische vriendin van mij zag het alles bij ons op een afstandje aan, ze gaf er weinig woorden aan maar “Check dit” appte ze me.
- 1 kom je in aanmerking voor een toeslag?
- 2 kijk even bij de gemeente welke ondersteuning er is. Bijvoorbeeld, in Ede In elke regio is het weer anders. Durf om hulp te vragen, voorkom dat je in de schulden raakt.
3. Neem mensen in je omgeving in vertrouwen. Je hoeft het allemaal niet aan de grote klok te hangen, maar blijf niet alleen tobben. Een ander ziet jouw situatie vanaf de zijkant terwijl jij er dagelijks tot over je oren inzit met alle emoties die daarbij horen.
Heb oog voor de zwakke. Een Goddelijke opdracht.