Toen ik een jaar of vijftien was kregen we deze mooie Bijbel legger van oma Karels. Hij is altijd met me meegereisd en ik kreeg nu het idee om hem na te maken. Maar dat lukte me niet. Dus ben ik maar mijn eigen variant gaan maken. Heel simpel, gewoon stokjes van veertien op een rij met een randje eromheen.
Oma’s haakwerkje is een stuk fijner en ik zal eens kijken of ik mijn haakkwaliteiten nog een level hoger kan krijgen.
Tijdens een van mijn haakmomenten zat ik terug te denken aan oma. Vanuit Veenendaal reden we om de week naar Capelle aan de IJssel. Met z’n allen in de auto, gewassen, gepoetst en op zondagsbest. Strakke planning! Op de snelweg werden we nagekeken met zo’n overvolle Peugeot stationwagen en we staken voor het gemak maar twee handen omhoog voor het geval ze echt wilden weten hoeveel kinderen ons gezin telde. Eenmaal aangekomen zat oma altijd in haar stoel en wist zo veel te onthouden. Opa redderde in de keuken en maakte koffie en drinken klaar. Leuke herinneringen.
Vooruit dan, ook nog een herinnering aan opa: Hoe hij voor het raam kon staan, uitkijkend over de straat met zijn eindeloze kortasemigheid en zijn zeeuwse tongval. Hij, de grote, sterke, zwarte, lieve, vriendelijke opa. Hij maakte voor mij een keukentje en zijn schilderijtje hangt nu in de keuken. Wat voelde ik me sterk, wandelend aan zijn hand. Met hem kon ik de wereld aan. Ik word nog blij als ik aan deze herinneringen denk.
Verder heb ik bij het opruimen van opa en omaś spullen jaren geleden twee dingen meegekregen: 1. De gele plastic teil, waar mijn vader en vast verschillende van zijn broers en vele kindjes na hen nog in hebben gezeten als peuter. Hij begint nu uit elkaar te vallen. Het plastic vond de hitte van de Balkanzomer ook intens en barstte toen ik met mijn voeten in een koud badje de was op stond te hangen.
2. Ook kreeg ik omaś ouderwetse haarschuiven. Metalen klemmen die je haar voor de rest van de dag fixeren. Nou, ik heb nogal wat verschillende kapsels gehad, maar deze is één van mijn favorieten: en de meiden dragen ze ook graag. Wat is er nu leuker dan die overjarige dingen in je haar. Ik doe een zijwaardse halve Franse vlecht. En zet het aan het eind met deze spelden vast. Lekker retro.
Heb je ook een leuke of mooie herinnering uit je familie die je wilt delen? Ik ben benieuwd!
Janneke
2 reacties
Reacties zijn gesloten.
Ha Janneke!
Op dit gefröbel ga ik reageren hoor! Heerlijk om je berichtjes steeds te lezen! Ze geven even een inkijkje in jullie leven. Het is net of je even op bezoek gaat.
Mijn oma haakte vroeger ook heel veel. Ik zie haar nog zitten in haar stoel met het haakwerk op haar schoot.
Ze haakte eerst lange banen met stokjes in patronen en daarna werden de banen aan elkaar gehaakt tot mooie spreien.
Heel wat kleinkinderen die trouwden, kregen zo’n sprei. Ik kreeg de sprei toen ik in Gouda op kamers ging en nu hangt hij als herinnering over onze bedrand. Wat de herinnering aan mijn oma nog mooier maakt, is dat ze altijd gunnend over het geloof sprak. Je kon er niet komen of ze sprak goed over God.
Ik zou graag nog eens met haar willen praten…
Jij bent er al bijna hoor, met je proeflapjes. Als je langs het randje steeds een losse haakt, i.p.v. het stokje en een steek overslaat krijg je het gewenste gaatje. Als je dit voor de kruisvorm steeds boven elkaar doet, moet het goed komen.
Voor de dwarsbalken haak je een paar lossen en sla je meer steken over. De volgende toer haak je weer stokjes op de lossen. Ik ben benieuwd of het gaat lukken! Succes ermee!
Groetjes uit een nat Nederland (de regen spoelt alle laatste sneeuwresten weg)
Alettina
Hoi Alettina, Leuk je reactie! Nou, ik zal de moed niet opgeven dan. En wat een mooie herinnering heb jij met een zichtbaar sprei nog over je bedrand waar je nog elke dag tegenaanloopt. Mooi dit soort dingen. En die vrijmoedige oma’s…. geweldig toch! Weten we wat ons te doen staat als we omaatjes mogen worden;-) Mijn oma was zeker ook zo. Opa was trouwens ook prachtig. Ze zongen altijd de psalmen en kenden er zoveel. Oma praatte uit haar leven, maar opa zong, totdat hij stierf. Daarmee zei hij ook heel veel. Ik weet nog dat ik met Jelle aan zijn bed stond vlak voor zijn sterven en vroeg: zullen we wat zingen, wat wilt u? Maar hij zei: Maakt me niet uit, zing maar gewoon! Dat kordate mocht ik graag.