Een confrontatie met angst

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als english

Meest van tijd vertrouw ik er op dat we op de goede weg zijn: Verhuizen naar Osijek om het team te ondersteunen dat met jonge Roma kerken werken. Dat is in het kort de hoofdreden waarom we naar Osijek verhuizen.

 

Maar, wij zijn niet alleen. Jezus riep zijn twaalf discipelen om het goede nieuws van het Evangelie bij de mensen te brengen. Voor zover ik weet hadden zij niet te maken met familiezaken zoals onderwijs voor hun kinderen. En dat prikt soms. Zoals ik zeg: soms. 

Ik vertrouw erop en weet dat het goed is dat we gaan. Maar ook ik raak uitgeput, voel me fragiel, zie de zaken niet meer zo helder en wordt bang.

Dat gebeurde opnieuw eerder deze week. Ergens ben ik een beetje terughoudend om persoonlijke worstelingen hier te delen, maar ik doe het toch. Ik wil niet dat je het beeld krijgt: ” Glory, Hallelujah! Hier komen we aan om de wereld te redden!” Want dat is niet het geval.  Terwijl we inpakten voor onze reis naar Osijek vond ik een moment om me even terug te trekken en ik schreef in mijn dagboek.

 

” 19 juli 2015 Morgen vertrekken we naar Osijek voor onze laatste reis voordat we in het najaar hopen te verhuizen. Vandaag ben ik vol van angst, bang en bezorgd. Buiten regent het dat het giet en mijn hart is afgestemd op het weer.

En toch… Ik bad dat God me een bevestiging wil  geven dat we weten mogen dat we doen wat Hij wil dat we doen. Dat God me aanraakt op de een of andere manier. Terwijl ik bad zat ik vol met gedachten van twijfel: Je draait de Bijbelse woorden zoals het je uitkomt en je leest het zoals het voor jou het beste past. Wat helpt dat?  Ik kan een lijst maken met mijn angsten: Maken we de beste keus voor het onderwijs van onze kinderen? Vinden we een geschikte juf voor de komende jaren? Vinden we een goede plek om te wonen? En genoeg financieen om rond te komen? Zal alles uitpakken zoals we nu denken dat goed is? Gaan we daar eigenlijk wel verschil maken? Een puinhoop maken van mijn eigen leven is 1 ding, maar het leven van onze kinderen verruineren is heel wat anders!” 

Ik pakte het kleine boekje “Jesus Calling” van Sarah Young, dat ik jaren geleden van Hye-Jin in Canada had gekregen. Het woord voor 19 juli is:

” Breng Mij all je gevoelens, ook de gevoelens waarvan je wenstte dat je ze niet had. 

Angst blijft je kwellen. Verberg je niet voor je angst en doe niet alsof het er niet is. Angst die je verbergt in de holtes van je hart zal meer angst veroorzaken: een monsterlijke mutatie. Breng je angsten naar het Licht van Mijn Aanwezigheid, waar we er samen mee kunnen omgaan. Concentreer je om op Mij te vertrouwen, en angst zal geleidelijk zijn vaste voet in je verliezen.

 

Zie, God is mijn heil, ik zal vertrouwen en geen angst hebben, want mijn kracht en psalm is in de HEERE, HEERE, en Hij is mij tot redding geworden. “

Jesaja 12:2

En zo, deze laatste reis voor onze verhuizing voelt als het gaan door een gat in een grote haag. Niet in staat om te kunnen zien, wat erachter ligt, maar vertrouwend op de Overste Leidsman en de Voleinder van mijn zwakke geloof gaan we op pad. Vertrouwend dat het goed is wat we aantreffen aan de andere kant van deze grote haag.

Een groot avontuur.

Op die dag toen ik schreef over mijn angsten en ik weer rust vond, was het zo helder dat Iemand onvoorstelbaar groter dan mij, ons allen vasthoudt in de palm van Zijn hand. En in dat vertrouwen begonnen we aan de reis.

IMG_0341-001