Mijn opa Karels is jaren huisschilder geweest bij de van Nelle fabriek in Rotterdam. In zijn vrije tijd, die schaars was, schilderde hij graag. Alle kleinkinderen kregen in elk geval eens in hun leven een schilderij. Hij heeft er heel wat moeten maken, want het kleinkinderaantal lag ruim boven de veertig. (Ik ben zelf de tel kwijtgeraakt.)Het was een grote belevenis als je die, beneden in zijn kleine schilderatelier van d’Amandelhof mocht uitkiezen. Ik weet het nog goed. Ik was klein van stuk en voor mijn gevoel kwam ik amper boven zijn werkplek uit met mijn acht jaren. Maar ik mocht kiezen! En ik koos dit schilderijtje. Ik vind het nog steeds een lieflijk tafereeltje en het is nu heel vertrouwd voor me. We hebben het altijd met ons meeverhuisd en het geeft mij iets mee van mijn wortels en dat is zo ver het eindresultaat van dit kleine schilderwerkje wat ik op 2 maart a.s. dertig jaar geleden kreeg.
Nou, en stel je nu voor dat ik voorin het klaslokaal sta en met een deftige stem zeg:
Hierbij presenteren we de eindresultaten van de kunstwerken van onze toegewijde leerlingen:
(Bij gebrek aan een open kijk avond in onze huis-school, gooien we de deuren en de ramen maar gelijk wereldwijd open;)
Judith’s viool. Het was erg moeilijk om de snaren te verven en uiteindelijk besloot Judith het gewoon te naaien, dwars door het canvas heen. Judith heeft in het verleden allerlei soorten violen gemaakt, van karton, versierd en al, maar dit wordt nu echt menens. Het was een genot om haar te zien werken. Ze had direct een idee, ging snel en gefocused aan de slag en werkte heel intens alsof niets er meer toe doet.
Femke heeft ook wat moois gemaakt, maar dat was niet voor publiek. Haar werk is een speciaal kado voor een geliefd iemand op een dag die nog komt.
