Een nieuw seizoen, een nieuw ritme

En daar is tie dan: De septembermaand! Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar mij geeft het meestal een hoop frisse energie. Een doorstart. Een nieuw ritme. Iets, weer anders dan het afgelopen jaar. Wat het dan ook is. Een lange winter voor je, vol met nieuwe kansen!

Studeerkundigen, bureau- craten en desk- kundigen. Die namen kwamen voorbij. Maar Laurens heeft het liever over zwervelingen. Hoe dan ook, iedereen is weer naar school. Laurens is voor het eerst naar de Kroatische school gegaan. Hij heeft twee jaar kindergarten erop zitten. Maar hij is er klaar voor! De juf vertelde al dat hij de kinderen in het Nederlands tot tien leerde tellen. In juli hebben we afscheid genomen van de Juf die twee jaar les gegeven heeft aan onze kinderen. En nu wordt het: Zelfstandig leren met ondersteuning van de wereldschool en wij als ouders.

Rust

We hebben een relatief rustige zomer gehad. Niet dat we stil hebben gezeten. Deze zomer was voor ons de eerste sinds jaren dat we geen verre reizen maakten. En dat was fantastisch! Kasten uitruimen, boeken doorzoeken, lekker lui weglezen. We hadden voor het eerst een echt -mediterain zomer ritme- In de vroege ochtend doen wat je moet doen buitenshuis. En vanaf tien tot vier bescherm je jezelf tegen de hitte. Regelmatig doken we in de vroege avond nog voor een verfrissende duik in de rivier en genoten van een picknick.

Jelle en ik deden samen een blogcursus. (Hier ga je binnenkort meer van zien!) Tussendoor kwam er een hoop inmaak voor de winter weer op de plank. Het groenten- en fruit seizoen is tenslotte in -full swing-. Het nieuwe Kaskada magazine. is weer uitgekomen (de moeite waard om te lezen, helaas in het Engels, of Servisch, of Kroatisch of een Romataal. Maar wellicht geeft je er dan toch de voorkeur aan om het in het engels door te bladeren;-)

Spannend

Tussen de bedrijven door heb ik me ook een hoop zorgen gemaakt. Na al die jaren ben ik nog steeds niet zo goed in loslaten, in vertrouwen hebben. Het is verreweg de grootste geestelijke uitdaging voor me. Het ging zelfs zo ver, dat ik me beschaamd voelde. Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. God is goed en we hebben zo’n trouwe achterban en toch….

Het lukte me maar nauwelijks om goed te ontspannen en verfrist die energieke septembermaand in te gaan. En na die najaarsmaanden ligt er een lange winter voor de boeg. Hoe leuk gaat het eigenlijk in werkelijkheid worden?

Op de valreep bood iemand zijn huisje aan, bij de kust. Sinds de jaren vijftig al familiebezit van een bekende van ons. In het hartje van een dorp. In 2013 kwamen we voor de eerste keer in Kroatië en nog hebben we de kust niet gezien! Hoog tijd dus. Het dorp heeft een prachtige oude kern. De kerkklokken geven hun vertrouwde geluid en bepalen zo het ritme van de dag. En de nauwe straatjes komen uit een tijd dat de auto een ondenkbaar fenomeen was.

Vreemd genoeg moet ik hier praten als brugman om sommige gezinsleden mee te nemen. Maar ik wil graag een -markeringspunt- en schakelen. Even afstand nemen en een paar dagen off-line. Lezen, zwemmen, van de natuur genieten en even weg uit het dagelijkse ritme, want de trein raast maar door. En er zijn zoveel ballen in de lucht te houden. Eenmaal aangekomen concludeert gelukkig iedereen: Dit is goed!

De lucht vult zich met de geur van rijpe vijgen. Groen en vol hangen ze in overvloed aan de bomen. Ook de olijvenbomen hangen vol met vrucht. Wat een andere flora en fauna hier! Een eindje verderop richting de zee, is een stukje schiereiland met wat rustige plekken waar wij onze favoriete plek vinden onder een oude vijgenboom.

Met het gaan naar een andere plek, veranderd je perspectief. Je wordt even uit je situatie gelift en kunt vanaf de zijlijn naar je leven kijken.

Bergen

Vaak is het leven een bergbeklimmen voor me. Als je eindelijk op de top staat, na een lange inspanning, heb je prachtige vergezichten en soms zomaar even een besef van je kleine leventje in het grote geheel. Ook al is de zee vlak, ook nu staan we op een bergtop. Verbaasd, en ook vermoeid. Ondanks de mooie vergezichten zie ik ook de dalen van vertrouwen en loslaten weer voor me liggen.

Heb ik de moed weer om het dal in te gaan? De berg af? Ik weet het, ik kan het niet alleen en het hoeft ook niet.

Ik loop weer door, pluk nog een vijg van de boom, eet hem uit het vuistje en geniet van het goede leven. Judith snorkelt in de zee en ontdekt een nieuwe wereld vol met schelpen, en levende zeedieren. Ook ik neem nog een duik in de verfrissende zee. Op mijn rug zwemmend zie ik de blauwe lucht boven me, het water als een vertroostende vloed om me heen. Ik denk terug aan wat ik eerder las deze zomer bij Paulo Coelho: “De Alchemist”.

De herdersjongen gaat onderweg. Inmens blij en opgelucht om zijn hart te volgen en op weg te gaan. Maar onderweg twijfelde hij nog steeds over zijn beslissing. Eén belangrijk iets begreep hij wel. Beslissingen zijn niet meer dan het begin. Wanneer je er één neemt, duik je in feite in een machtige stroom, die je meevoert naar een plek waar je nog niet van gedroomd hebt op het moment van de beslissing.

En zo reizen we weer terug. Verfrisd. Met nieuwe moed en hoop op het goede, in vertrouwen.

En jij?

Misschien ga jij dit seizoen ook een andere fase in. Een nieuwe uitdaging, een nieuwe studie. Een nieuwe baan. Of misschien rijgen de jaren zich wel aaneen. Hoe dan ook. Zoek je naar levensritme’s om je leven bewust genietend te leven? Kijk dan hier naar de levensregel. Print hem gerust uit, vul hem in en laat maar horen wat je ervan vindt!

Ik wens je een rustig najaar met nieuwe vergezichten.

Laat niemand het onbekende vrezen. Want iedereen kan alles wat hij wil en nodig heeft veroveren. We zijn alleen bang om te verliezen wat we hebben, onze levens, of onze gewassen. Maar die angst verdwijnt wanneer we inzien dat onze eigen geschiedenis en die van de wereld geschreven worden door Dezelfde Hand. Paul Coelho.