De gebroken en gerepareerde lijn hing vol met was, ernaast op de grond stond nog een doos vol met natte, min of meer schone was, wachtend om ook opgehangen te worden.
Meer was dan iemand zomaar even weg kan werken.
Afgelopen zomer waren we op bezoek bij een Romagemeenschap, terwijl we het erf opliepen gaapten de oorlogsschotwonden in het afgeleefde huis ons aan. Maar mijn aandacht werd getrokken naar de waslijn.
Ik kon op dat moment geen foto maken, dat zou niet passend geweest zijn. Daarom probeer ik het hier maar met woorden te verbeelden.
Een jong meisje veegde de vloer buiten het huis schoon. Ze bleek de moeder te zijn van het kleintje op de grond. De oma veegde de tafel schoon, en zo deed een ieder iets. Er kropen nog wat kinderen rond, een klein mager katje en een niet al te schoon hondje. Geluiden van binnen het huis vertelden ons dat daar nog meer mensen waren.
De oma schonk koffie.”” Niet helemaal vol alsjeblieft,”” vroeg Nina,
En de oma antwoorde gevat:”” Natuurlijk niet! Wat moet ik dan drinken!””
Rap met de tong, duidelijke taal, we lachten en het was tijd om te vertellen. Nina nam een kinderbijbel en deelde uit. Het Woord ging open, er werd gelezen, en er wat over verteld, geluisterd naar het laatste verdriet, misere, pijn en leven. En tot slot nog een gebed.
Het was lastig voor me, want ik kon alleen volgen als er wat voor me vertaald werd. Het was mooi om te zien hoe belangrijk het is voor de mensen dat ze weten dat ze gezien worden, dat je naar ze omkijkt, er voor ze bent. Meeleeft en meewandelt. Een vriend voor hen bent, het Woord deelt. En wie heeft dat niet nodig?
Hierna gingen we het huis in en zagen we een lange gang met vijf kamers aan elke kant. Eigenlijk piepkleine appartementjes van drie bij drie meter. Gebroken deuren, haveloze gordijnen, stukke spullen en verdrietige verhalen. Op een deur hing een papier: Niet binnen komen.
Achter deze deur was het leven verdwenen.
De deur is dicht.
Wat zijn de verhalen?
Het raakte me om een Roma vrouw te horen bidden voor Nina. Wij zijn niet degenen die het weten en het delen. Er is wederzijds contact en afhankelijkheid. God dienend als de Redder van de wereld terwijl men zelf leeft in zo’n gebrokenheid. Ik was onder de indruk om te zien hoeveel bezoek werk er gedaan kan worden. Hoe groot de nood is -wat zijn wij rijk- en nu begreep ik ook meer hoe beperkt en gekortwiekt ik me voelde, samen met Jelle in het jaar ervoor, met het werken op afstand. Dit is de plek die zo tot ons hart spreekt en waar we mogen zijn en ook willen zijn. Vriendschappen bouw je niet zomaar op, dat vraagt een lange adem.
Nou ja.. op het moment dat ik dit schreef voelde ik me alleen maar een toeschouwer. En dit was een beetje van wat ik zag. Ik las eens een gedichtje over een waslijn die zoveel verteld: Wie er ziek is, of er een baby is, of er visite is. En ik vroeg me af: Wat vertelde deze waslijn me?
Is het: Meer was dan iemand alleen aankan? Of? Vele handen en harten maken licht werk?
Wat rijk dat we -met elkaar- biddend, gaand of gevend, het voorrecht hebben om een klein verschil te maken.
De waslijn
