“You are a sexy woman!” riep het kereltje van een jaar of zes tegen me terwijl ik de auto probeerde te brengen op de plek waar hij woont. We reden vanuit Darda kerk, naar de wat verderaf gelegen gebieden, waar deze Roma wonen. Een moeder, die ook oma is en mijn leeftijdgenoot, met meer dan een handvol kinderen, zitten achterin de auto.
Moeders maakt handig dubbel gebruik van elk autoritje wat aangeboden wordt en we stoppen om wat brood te kopen. We parkeren aan de zijkant en een van de knaapjes gooit zijn half afgegeten appel op het pad, klimt uit het raam en doet een plasje tegen de muur van de winkel.
Moeders komt terug, niet alleen met brood, maar ook met snoep wat gretig verorberd wordt, om nog meer suikers toe te voegen aan de wilde kinderen. Iedereen rolt weer min of meer in de auto, de deuren klappen dicht en ik mag weer gaan. Meer kinderen dan gordels, dus doen we maar zonder.
Terwijl ik langzaam en voorzichtig, half verdwaasd optrek en angstig af en toe in mijn spiegeltje kijk wat er nog meer mis kan gaan, zie ik een van de jongetjes de raampjes open en dicht doen, vlak boven het handvat van de deur.
Oef! Zit het kinderslot erop?
Het binnenlampje gaat aan en uit, de muziek wordt geprobeerd. Het lukt me om duidelijk te maken dat we nu maar even zonder muziek te doen. Er is al meer chaos dan ik op het moment aankan. Ik ben blij dat de GPS verborgen ligt in een laatje, uit het zicht, hopelijk weten ze niet van het bestaan van zo’n ding af.
Als je nog dacht dat het Holy Business is hier, dan geef ik je graag het echte verhaal. Het is mooi dat deze mensen komen. Ze zien er naar uit, ze luisteren naar de dienst en krijgen hoop. Maar geen wonder dat ik uitgeput ben na zo’n ritje, waarin ik nog niet een tiende kan uitleggen van mijn autogewoonten, die haaks staan op wat hier gebeurd. Opeens ben ik me bewust dat we wat ongeschreven regels hebben over ons autogebruik:
- We roepen niet zomaar alles tegen de bestuurder.
- We plassen niet tegen de winkelmuur terwijl er even snel een brood wordt gekocht.
- We eten zelfs amper in de auto, want iedereen heeft er bij ons een hekel aan om de auto te stofzuigen.
- Als we al eten, zoiets als een appel. Vragen we erom en eten hem niet half, maar helemaal.
- We rijden niet met meer mensen dan dat er plekken zijn.
- We gebruiken de gordels.
Ik dacht verdwaasd: Lieve help, waar ben ik aan begonnen? Totdat we de laatste bocht maakten en ik de heggen zag waarachter deze Roma hun verblijfplaats hebben. Het zag er zo verloren uit en ook zo bekend. Het zag eruit als de plekken waar Jezus het over heeft in Lukas 14:23, de wegen en de akkers buiten de stad, waarin de mensen worden uitgenodigd voor de Bruiloft.
En toen vielen alle stukjes op z’n plek. En dat stukje perspectief maakt de avontuurlijkste ritjes een eervolle klus.
Naschrift: Kerstdienst, dec. 2017
Voorin de kerk zingen de kinderen. De jongetjes die me een tijd geleden uitmaakten voor: Sexy woman! staan nu voorin de kerk. Ze veranderen, ze worden rustiger. Wat hebben ze hard geoefend. Ze dragen hun nieuwe jassen. Wat zijn ze trots en vol zelfvertrouwen. Een mooie mix want toch ook een beetje vol vertrouwen kijken ze in het rond. Naast hen staat de kribbe. De pop die baby Jezus uitbeeldt laat het gezang rustig over zich heen komen. Maar Jezus, de Echte, de Onzichtbare, is opeens o zo zichtbaar en tastbaar aanwezig.