Ik schrijf vandaag alsnog even verder over die laatste zondag, nu al haast een maand geleden.
We waren die morgen in het Hongaarse kerkje waar ik eerder over schreef. Later die dag reden we door naar Servie. Rond half vier kwamen we aan in de buurt van Apatin. Een kleine Romagemeenschap met een evenzo klein kerkje.
Een eenvoudige groep mensen kwam bij elkaar in een sober, maar functioneel houten gebouwtje. Het was bloedheet. 38 graden, Voor onze auto hadden we geen schaduwplek kunnen vinden en dus was ook het water in de auto warm. Maar er was water! De kinderen waren erg lief. Het was wel afzien voor ze. De tweede dienst in een onverstaanbare taal voor ze op die dag!
Wat me raakte tijdens die dienst was de intensiteit van zingen en gebed, lezen en luisteren… Er waren niet veel mensen, wellicht vanwege de hitte, maar degenen die er waren, waren er met hart en ziel. En dat merkte je aan alles.
Jelle werd uitgenodigd om wat te zeggen tijdens de dienst en onze tolk vertaalde. Hij bracht de groeten over van andere christenen uit Nederland en deelde God’s Woord uit Openbaringen 7:9 ” Hierna zag ik en zie, een grote menigte, die niemand tellen kon, uit alle naties, stammen, volken en talen, stond voor de troon en voor het Lam, bekleed met witte gewaden en palmtakken in hun hand. En zij riepen met een luide stem: De zaligheid is van onze God, die op de troon zit, en van het Lam!
Na de dienst wandelden we door het dorp, zwaaiden, bekeken kippen, aaiden dieren. Laurens maakt overal contact en knuffelt wat af met vreemden…. Wat is dat een geweldige ingang! We werden uitgenodigd op de (turkse) koffie. De vrouw in dit huis lag op de bank. Eerder die week was ze door een hond gebeten. Er werd gebeden om genezing, gesproken, gedeeld.. Dit huisje zag er keurig uit. Maar buiten zijn de wegen oneffen en stoffig. De 30 jaar of meer oude auto’s en vrachtkarretjes staan geparkeerd. Paardenkarren gevuld met watermeloenen doen dienst als verkooptafels. En overal zijn kinderen en iedereen leeft op straat. En zo kregen we opnieuw een kleine glimp van het leven in deze gemeenschap.
De terugreis was pittig, donker onbekend en ver reizen, terug naar Boedapest. Maar op de achterbank klonken de meisjesstemmen met alle worshipliedjes die ze over de jaren heen geleerd hebben. Wat voel ik me dan een diep gezegend mens. Dat onze kinderen zoveel hebben kunnen zien van de kerk hier op aarde. En met elkaar sloten we in gedachten en in stilte de dag af: En de zaligheid is van onze God, Die op de troon zit, en van het Lam.