In het afgelopen jaar zijn er minstens 68 vliegtuigladingen vol met oorlogsmateriaal naar Syrië gevlogen. En helaas de ladingen zijn grotendeels afkomstig uit voormalig Joegoslavië. Servië is een grote leverancier, maar Kroatië staat helaas aan de top met inkomsten van 302 miljoen euro!
Deze week maakten we een trip naar de andere kant van het land (zie kaart.) We brachten Marijke naar een Internationaal Kamp en wij wilden wel graag een stukje van dat deel van Kroatië ontdekken. We overnachtten in een huisje in de bergen en binnen 36 uur, hadden we 700 kilometer gemaakt, het een en ander gezien en zaten we weer thuis aan de keukentafel.
Niet alleen de temperatuur zakte met 15 graden. Wat was dat heerlijk! Even diep slapen onder een warme deken, warme champignonsoep en warme custard vla eten in plaats van koele ijsdranken, zweten en koude douchen nemen. Nu stond de houtkachel weer zijn warmte af te geven en waren we blij met lange mouwen. En zo was deze dag er een vol contrasten.
Het is hetzelfde land, maar er zijn veel verschillen. Dit deel doet denken aan Oostenrijk, Duitsland. De huizen zijn keurig, er is veel toerisme terwijl we bij ons weinig mensen op de snelweg zien en het overgrote deel uit Osijek komt. In de buurt van Zagreb kwamen negen van de tien auto’s uit een ander land. Polen, Oostenrijk, Duitsland, Slovenië, Groot Brittannië… en Nederland natuurlijk. Maar ja, nu is het tenslotte hoogseizoen.
Het plekje waar we verbleven was prachtig. Ik vind het altijd heerlijk als je “off road” leest op je GPS. Alsof daar het echte avontuur begint. En we zaten inderdaad een eind in de bergen. De meiden sliepen buiten en dat zag er zo uit:
In de morgen genoten we van een wandeling rondom het huis. Telefoon en camera lieten we maar eens thuis. Wat een hoeveelheid aan bloemen in de bergen! De bloemen pers zit nu vol.
In de middag bezochten we de stad Ogulin. Hier staat een burcht, er is een prachtige waterval met grot waarin het water voor kilometers lang verdwijnt. Er is ook een herdenkingsmuseum over de oorlog. Iets verderop in de bergen is hard gevochten. UN had er een vredesmissie. Er stond een groot kruis met namen en foto’s van gesneuvelde jongens en mannen. Zo vreemd… zo echt begin jaren negentig en wat is dat eigenlijk nog kort geleden. Leeftijdgenoten van Jelle, maar ook mannen van leeftijden van onze ouders en onze grootouders. En al die gezichten in het fotoboek komen plotseling tot leven.
De foto muren waren indrukwekkend. Stoere, lachende soldaten, een speechende generaal, grote rookwolken bij explosies en even later een foto met een hoop vrouwen in het zwart. Voorbij met die lachende stoere soldaten.
Voorbij.
En de stoere soldaten lachen niet meer. De straten zijn stuk en de harten van mensen gebroken. Hoe lang nog? De vluchtelingenstroom gaat onverminderd voort en we raken er gewend.
Het is niet voorbij. En daarom begon ik deze post BAM over die oorlogsmaterialenhandel.
Ik wilde wel dat het met 36 uur afgelopen was. Maar dat contrast zou te groot zijn met de complexe oorlog die nu woedt.
En toch. Oorlog heeft niet het laatste woord.
Shalom!