Vanda, een jaar bij ons!

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

DSC_1246
Kan ik niet eens voor een hond zorgen?”  Ik schaamde me een hoedje. Eerst wilde ik het er niet eens met anderen over hebben. Het was maar een paar weken nadat we Vanda van het lokale aziel hadden geadopteerd toen het goed mis ging. Maar nu ben ik er klaar voor om het te vertellen.
Het lijkt erop dat er soms iets misgaat als je ons gezin binnenkomt.
Toen Judith was geboren, had ze een pyloric stenosis. Het betekend dat een baby van een paar weken oud een meter of vijf kan spugen, met een boog. Best knap voor zoń kleintje. Judith moest geopereerd worden en knapte na de operatie gelukkig heel snel op. Ze groeide 750 gram in een week, het gemiddelde is 150 gram voor een baby van een paar weken.
Toen Femke in ons gezin kwam, ontdekten we dat ze flink ziek was, ze had verhoging, kreeg antibiotica maar na een week mocht ze gelukkig weer naar huis. Het gevaar was voorbij.
Een paar weken later vertoonde ze dezelfde verschijnselen als Judith had vertoond, na een week of drie, vier na de geboorte. Eerst zeiden we: “Nee! Dit kan toch niet waar zijn!” Deze aandoening komt 80% bij jongetjes voor. En zo zaten we precies anderhalf jaar later in hetzelfde hoekje en dezelfde dokter opereerde nu zusjelief. Ondertussen maar over -hem en hij- pratend. Nu is het een mooi verhaal, maar toen was het best wel een beetje spannend. Na haar operatie, herstelde Femke snel en groeide goed.
DSC_0827
Nou, een hond adopteren is nog wel wat anders dan een baby krijgen uiteraard, maar helaas ging het met Vanda ook niet helemaal goed. Vanda was gewend aan het locale honden aziel. Ze heeft daar vanaf haar geboorte gewoond en al die zes lange jaren heeft ze op een paar vierkante meter geleefd. De eerste weken na haar adoptie was ze exctreem bang. Ze beefde over haar hele lijf, als we gingen wandelen. Op een ijskoude nacht heeft ze zichzelf losgebroken, ontsnapte en werd door een auto geraakt. Het was nogal een behoorlijke uitdaging om te volgen wat er nu precies voor diagnose werd gesteld. Maar het resultaat was pijnlijk duidelijk: Half verlamd. Geen gekwispel meer met de staart en niet meer kunnen lopen, met alle gevolgen vandien.
Op dat moment kregen we wat nieuwe vragen op ons bord. In hoeverre moet je voor een hond zorgen? Wanneer geef je een hond een spuitje? In het ene land wordt het ook sneller gedaan dan in het andere land. Het was nogal een culturele uitdaging om alles te volgen. We maakten een rit door de sneeuwstorm naar Zagreb om daar een dokter te zien die meer wist dan de dokter hier in Osijek. Zagreb is 250 km. naar het westen en het kostte ons 6 uur om daar te komen. We verrasten onszelf en anderen dat we dit voor een hond overhadden. En toch weet je wat je moet doen als er actie van je wordt gevraagd. We hebben er nooit spijt van gehad.
Vanda is nu, een jaar later, bijna geheel hersteld. Ze kan nog geen einden lopen, maar een kilometer of drie kan ze wel aan. Ze is erg aan ons gehecht, als we weg zijn, verdwijnt ze onder de tafel en wacht net zo lang totdat we weer terugzijn.
Als ik nu met haar loop, zie ik een lieve hond, die een beetje mank loopt, maar nog steeds vooruitgang boekt. Langzaam, heel langzaam. Het is een lange weg van herstel en toch zijn we blij dat we er het geduld voor hebben gekregen.
IMG_0102
Wat houden we allemaal veel van haar! We hopen dat ze steeds sterker wordt en we samen nog mooie jaren zullen beleven.
Heb je zin om tijdens de kerstvacantie nog een leuke kinderfilm te zien over een hond die ook spannende dingen meemaakt? Dit is onze favoriete film over een hond: Lassie.
Hartelijke groetjes van ons allemaal en ook van Vanda.

1 reactie

Reacties zijn gesloten.