Rouwen op afstand

Terwijl de zon zo haar heerlijke laat septemberstralen over onze tuintafel liet vallen, genoten wij van overgrootomaś appeltaart en omaś appeljuice. We wisten niet dat dit de laatste dag van onze oude oma in deze wereld zou zijn.
Jelle vertelde ons hoe hij als klein ventje vaak met de trein van Woerden naar opa en oma in Woudenberg ging. En als hij dan daar de keuken binnenkwam, zag hij niet alleen opa en oma, hij rook vooral ook die heerlijke appeltaart.
De buurman had ons hier een paar kilo heerlijke stevige appels gegeven en omdat Jelle een paar dagen weg was geweest naar de Romaconferentie bakte ik deze taart. Femke nam een slok van haar drinken en zei: ¨Dit is het drinken wat oma altijd inschonk voor ons!¨
En zo leek het een heel georganiseerd herinneringsfeestje aan de oude oma en Jelles moeder die twee jaar terug overleed. Maar dat was het niet. Het was mooi, ongedwongen, maar ook bijzonder. Want terwijl wij daar zo zaten, maakte oma haar laatste uren door, 1600 km. verderop in Woudenberg.
En er is geen trein om even in te springen. Maar het is ook weer mooi om te zien hoe de details bij elkaar komen van Jelleś reis. Het is altijd nog 250 km over de weg naar Boedapest, zonder goed openbaar vervoer vanwege de landsgrens met Hongarije.
Het is vreemd om te rouwen op afstand. We zoeken naar een weg hierin. Geen condoleren, geen familiebijeenkomsten. Hoogstens wat kaartjes en telefoontjes.
We stellen ons voor hoe haar huis nu is. Haar lege stoel met opa ernaast. We stellen ons in gedachten voor: alle familieleden die langskomen en oma missen. En vooral die oude opa.
Later die dag lazen we uit Bid, luister, leef, een citaat van Simone Weil, een franse filosofe en christen. ¨Twee gevangenen in aaneengrenzende cellen onderhielden contact met elkaar door op de muur te kloppen. Die muur scheidt hen van elkaar, maar het is ook de verbinding want de muur stelt hen in staat om met elkaar te corresponderen. Zo is het ook met ons en met God. Iedere scheiding is een verbinding.¨
Wij blijven hier, maar wat we overal hebben zijn de altijd weer terugkerende vertroostende woorden. Waarbij tijd en plaats vervallen en zo zien we ons klein in een eeuwenoud en groots verhaal.

 Heere, U bent voor ons een Schuilplaats geweest van generatie op generatie. 

Al voor de bergen geboren waren en U de aarde en de wereld voortgebracht had,

ja, van eeuwigheid tot eeuwigheid bent U God.