"Het licht stoeit met het donker"

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

IMG_0046-005
Vanmorgen om half zeven kroop Laurens naast me in bed en zei: “”Het licht stoeit met het donker!””
Ah, zei ik, “”dat zeg je mooi, het klinkt poëtisch. “” Vervolgens stoeide Laurens met het woord poëtisch om de strijd al snel op te geven, dik tevreden met het woord mooi, pakte hij nog even zijn duimpje erbij. Ik vroeg hem: En wie wint? Laurens zei volkomen overtuigd:””Het licht wint!””
Ikzelf was ook vroeg wakker. Deze weken gebeurd het me voor het eerst van mijn leven dat ik wakker lig vanwege politieke situaties. Een vreemde gewaarwording. Ik speelde en sliep door zoveel oorlogen heen sinds ik geboren werd in 1977. De koude oorlog, de val van de muur maakte ik half bewust mee terwijl ik dertien was, en realiseerde nog niet een honderdste van de impact ervan. De Joegoslavië oorlog waar we nu veel meer van de gevolgen zien dan ik me ooit heb kunnen voorstellen. En zoveel ander leed dat langs me heen gleed terwijl ik mijn eigen dingen deed. Niet dat het erg is. Ik ben niet gekomen om de wereld te redden en had daar als dertienjarig meisje ook weinig aan kunnen doen tenslotte, dan trouw elke week kaarten sturen met Russische teksten, wat we ook deden met broers en zussen als zondagmiddag activiteit.
Maar nu realiseer ik me een klein beetje meer wat er om me heen gebeurd. Ik kan de gedachten maar niet van me afzetten dat we worden uitgedaagd en getest in ons handelen. Maar ja, is het nieuw? Is ons hele leven, met elke stap die we zetten op Gods aarde niet een test om voor het goede te kiezen?
Ik las een woord van troost:
“”Dit is Mijn manier van leven in deze wereld. Door jou heen. Samen zullen we het duister verdrijven, want Ik ben het Licht van de wereld.”

Het is een tijd waarin we intensief leven. Rond een verhuizing (we sturen aan op de herfstvakantie) betrap ik me erop dat ik meer tijd nodig heb om terug te denken, aan wat was en aan wat komen gaat. Het lijkt alsof ik op het puntje van mijn tenen loop. Een intensieve, maar mooie tijd. Het eerste bijbelvers wat Marijke moest leren op de Willowdale Christian School in Toronto kwam me weer in gedachten, het was deze:

Maar u bent een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie,

een volk dat zijn bijzonder eigendom werd om de roemruchte daden te verkondigen

van Hem die u uit de duisternis riep, tot zijn wonderbare Licht:

u vroeger geen volk, maar nu Gods volk; vroeger van genade verstoken, maar nu begenadigd.

1 Petrus.2:9 en 10

Het is leuk dat Laurens zei: Het licht wint! En dat is ook zo in de morgen. Maar in de avond is het anders. Dan wint het donker. De hele lange nacht, uur na uur is het donker ons de baas. En toch is het een kwestie van perspectief, want als het bij ons donker wordt is het ergens anders licht.

……….

  De bladeren van de boom zijn tot genezing van de volken.

En geen enkele vervloeking zal er meer zijn. En de troon van God en van het Lam zal daar zijn,

en Zijn dienstknechten zullen Hem dienen, en zullen Zijn aangezicht zien, en Zijn Naam zal op hun voorhoofd zijn.

En daar zal geen nacht zijn, en zij hebben geen lamp en ook geen zonlicht nodig, want de Heere God verlicht hen.

En zij zullen als koningen regeren in alle eeuwigheid.

Openb. 22.

Het geeft hoop. Er is gerechtigheid. Er zijn mensen op deze wereld, die door Gods genade de goede keuzes mogen maken. Dan komt het wel goed met die vluchtelingen, dan komt het wel goed met die oorlog, ook al lijkt het nu een lange donkere nacht in het Midden Oosten en op veel andere plekken in de wereld.

Het Licht wint.