Veenendaal, 2006
Het boek “Elk kind heeft een biddende moeder nodig” vloog als broodjes over de plank bij boekhandel De Rank in Veenendaal. Wij hadden drie kleine meisjes en ik was blij met het boekje dat ik in die tijd kreeg. Het resulteerde voor ons in een gebedsgroepje van enkele moeders die elke week bij elkaar kwamen om een stukje te lezen, elkaars noden te delen en vooral ze in gebed te brengen bij God.
Het lucht soms ook gewoon lekker op om dingen met elkaar te delen. Iets wat je bezighoudt, of waar je van baalt, het vragen van advies, het luisteren naar andere moeders, een nieuw perspectief horen. De verschillende leeftijden en ervaringen maken het al snel verrijkend. Al met al: een mooie manier van geloofsbeleving voor een mens als ik. (cursief, want we zijn verschillend en sommige mensen vinden dit concept niet zo wat) Voor mij is het ook nog eens een fantastische informele manier voor taal- en cultuurstudie ;-), waar ik ook ben.
We baden met Anneke, Erna, Petra, en vast nog anderen. De gebedsgroep bestaat nog steeds en is alleen inmiddels uitgebreid tot een man of twintig. Toen wij verhuisden naar Engeland, en ik het ook wel een beetje spannend vond, zei Anneke, een van de moeders tegen me: Ga met God. Drie simpele woorden met een rijke betekenis, die ik nooit heb vergeten.
Engeland, 2007
Na enkele maanden opperden we als vrouwen het idee om samen in gebed bij elkaar te komen. Vrouwen uit verschillende wereld delen deden mee. Het concept is sterk en mooi en heeft goede gronden om het lang vol te houden, doordat je met meerdere mensen bent. Iemand haakt eens een een tijdje af, maar haakt wel weer aan, of niet.. al naar behoefte.
We baden met Kat, Laura, Mathilda, Dolores en een aantal tijdelijke studenten. Deze groep bestaat niet meer in de vorm van toen: alle vrouwen zijn op verschillende continenten beland. Maar ze bidden door!
Canada, 2010
Weer een nieuwe omgeving en de zwangerschap van Laurens. Genoeg dingen om bezorgd over te zijn en om voor te bidden. Ik had de behoefte aan vriendschap, herkenning en het wennen in een nieuwe cultuur. Maar niet de mogelijkheid en invloed om een groep op te zetten als nieuwkomer.
Maar God, die boven alles staat, kende mijn behoefte. Hij voorzag in Alana, een moeder die het die zomer op haar hart had, om met een groepje biddende moeders te starten voor de school. Ik haakte vrijwel direct aan en we hebben heel veel goede uren samen doorgebracht. Samen gereisd, samen geworsteld. Samen gebeden en gewacht op uitkomst.
De groep bestaat nog steeds en afgelopen februari kwamen we weer bij elkaar. Een heerlijke hereniging. Het is niet goed in woorden uit te drukken hoe zo’n bijeenkomst dan weer is. Met name het eenvoudige concept spreekt mij bijzonder aan. Gewoon een paar vrouwen die iets delen en een update geven van hoe God aan het werk is in hun leven. En zich richten op God in lofprijzing, schuldbelijdenis, dankzegging en voorbede.
We baden met Alana, Surance, Tanya, Marianna en anderen. De groep bestaat nog steeds, is klein maar volhardend.
Randwijk, 2012
Opnieuw een nieuwe plek, nieuwe gezichten, een nieuwe school. Voor de kinderen weer een ander schoolsysteem. Het mooie is dat onze buurvrouw Arenka hier, in 2006 het boekje Elk kind heeft een biddende moeder nodig, in handen kreeg. Als gevolg daarvan heeft ze hier een groepje moeders bij elkaar gebracht en jarenlang gebeden voor de noden van de school, de leerkrachten, de kinderen en alles wat verder nog nodig was. Bijzonder dat toen wij startten in Veenendaal, zij hier begon. We kenden elkaar nog niet ook al zijn we beiden in Veenendaal opgegroeid. Maar dezelfde richting en hetzelfde verlangen in het dienen van God, is wat ons bindt.
Randwijk, 2015
Vanmorgen kwamen we bij elkaar als laatste keer voor de zomer. Haar jongste verlaat de school, en zij stopt met het regelen, en geeft het stuur door aan een jonge moeder met vier kleintjes die nog jaren op school mee hoopt te doen. Ze opende met Markus 2, als de vier vrienden hun vriend onder de directe aandacht van Jezus brengen.
Vier dingen vallen op:
Ze gaan en nemen de tijd.
Ze gaan samen en nemen de moeite.
Ze laten zich niet door iets weerhouden.
Ze gaan in geloof.
En toen Jezus hun geloof zag zei Hij: uw zonden zijn u vergeven. (Markus 2:5)
Vanwege hun geloof. Wat een kernachtige samenvatting van de reden om bij elkaar te komen om samen iets te dragen wat te zwaar is om alleen op je schouders te hebben. En zo staan we in de tijd… Doorgeven, samen dragen, samen delen.
We baden met Dirja, Ellen, Elseline, Arenka en anderen.
En ja.. wat heeft dat nu eigenlijk opgeleverd? Zijn er problemen opgelost? Zijn er dingen veranderd?
Ja. Het heeft mijn perspectief op de levende kerk van God, waar ook ter wereld gevormd en verdiept. Ik denk dat ik kan leven waar ook ter wereld, zolang ik met anderen in gebed kan zijn en onder andere hierin vorm mag geven aan het leven met God.
Ja. In 2008 hebben we als groepje moeders gebeden voor mijn nicht die in dat jaar serieus worstelde met kanker. Een moeder van vijf jonge kinderen. Het onmogelijke gebeurde: ze is genezen. Andere vrienden van ons hadden een klein kindje van een jaar oud wat ernstig kanker had. Hij is nu zes jaar en genezen.
Het is mijn ervaring dat gebeden
die gericht zijn op de Glorie van God
en de komst van Zijn koninkrijk verhoord worden.
Het gaat altijd om de eer van God,
als dat het centrum is van ons gebed,
wil Hij verhoren.
Maar er zijn ook onverhoorde gebeden, mensen die stierven of situaties die niet zo 1,2,3 veranderden. En toch door de jaren heen heeft het me meer geleerd van Gods trouw en de acceptatie dat Hij bestuurd en leidt. Ook door de moeiten heen. En daarmee eindig ik in aanbidding voor Hem die elke situatie in zijn hand houdt. Ook nu is er nog genoeg om zorgen over te maken, om bang voor te zijn, te bidden voor mensen die Hij op je hart legt, maar om het in gebed met anderen uit handen te geven, waar het hoort geeft rust en ruimte. Al vraagt het absoluut een lange adem en doorzettingsvermogen.
Ik hoop dat dit verhaal zomaar een snapshot is van iets wat nog lang niet af is. Heb je ook een biddende groep en gaat de rek er soms wat uit? Verlies je je motivatie of ben je moe? Neem een pauze. Zet het even -on hold-. Dat kan, dat mag en geeft ademruimte. Maar pak het weer op, vroeg of later. Hierbij een link naar “moms in touch” De beweging uit de VS, waarop dit boekje voor moeders op is gebaseerd. In het Nederlands: “Moeders in gebed”
Heb je zin om ook zoiets kleinschaligs op te zetten met een paar vrouwen. Het concept is eenvoudig:
Waar twee of drie in mijn Naam vergaderd zijn, ben ik in het midden.
…En dat is een belofte…
Bovengenoemd boekje kunnen je nog meer diepgang geven en je helpen om een groepje op te zetten. En denk nou niet dat ik zo’n heilige bid-ster ben. Vergeet het maar. Ik kan niet zonder het gebed van anderen. Misschien jij die dit leest. Maar ik heb wel zo mijn verlangens en daar begint het vaak mee. Het zou fantastisch zijn als ik volgend jaar kan schrijven:
Osijek 2016: gebedsgroep gestart met Romamoeders.
Hierbij een gebed wat ik vast uit mijn hoofd kan leren, in het Kroatisch en wat ik bid voor jou en je familie.
Gebed van zegen voor de familie:
O God, Dank U voor dit gezin. Dank U voor dit huis.
We bidden U dat U dit gezin zegent,
We bidden U dat U dit huis zegent.
Mag uw vrede rusten op dit huis. O God
En mogen alle boze machten wegvluchten
zo dat dit gezin mag leren U lief te hebben in waarheid en liefde.
En nu, mag de genade van onze Heere Jezus Christus,
De liefde van God de Vader en de gemeenschap van de Heilige Geest,
op ons rusten, op dit huis en dit gezin, voor nu en altijd.