Wat zie je als je nu de nachttrein naar Wenen neemt?

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

De maan is vol en schijnt door mijn zes persoonscoupe naar binnen. Ik nestel me voor de nacht. Het is donker buiten en we razen het ene na het andere station voorbij.

Reizen is me niet onbekend. Alleen reizen des te onbekender.

Ik oriënteer me wat over het verloop van de nacht:

Vertrek Den Bosch: 17 maart, 20.12, We stoppen in Bonn, Koblenz, Frankfurt, Würzburg, Neurenberg, Regensburg, Passau, Linz. Aankomst in Wenen: 18 maart, 9.15

Twintig jaar geleden, op een nacht waarin het volle maan was, werden Jelle en ik voor het eerst ouders, in een deel van een boerderij in Houten. Marijke werd die nacht geboren. Nu ga ik dat vieren, bij haar in Trumau. Een dorpje zo’n dertig kilometer onder Wenen waar ze studeert.

Bij volle maan zeiden we vaak tegen elkaar: “Psalm 72 hangt in de lucht.” We schreven op haar geboortekaartje: “Zij zullen U vrezen, zolang de zon en de maan er zijn, van generatie op generatie.

Daar hangt ie weer: Die maan. Hij versiert de lucht en verlicht mijn coupe en die psalm hangt er als een vaste belofte Slinger aan vast. Op de valreep heb ik onze Slinger die ik in 2007 in Horsley’s Green naaide nog in m’n koffer gemikt. Het vage vermoeden werd toen geboren dat ons Huis niet in stenen zou zitten. Waar we ook vierden. De slinger was erbij. Hij is erbij.

De mensen uit het vannacht beschoten theater in Mariopol staan maar op mijn netvlies. Ik probeer me af te sluiten voor het nieuws. Ik beweeg me richting het oosten van het Europa en het laat me verre van koud.

Wenen HaubtBahnHof

De zon schijnt op het plein voor het station. Iemand speelt trombone en een ander danst er vrij op mee. Roma klampen me aan om hun waren te verkopen. Zwervers vullen de hoeken en gaten van het station. Bussen rijden af en aan. De vogels vliegen hoog in de lucht. En de lucht is zo blauw. Zo blauw.

Hoe ver kan een vogel kijken? Wat zien zij van de oorlog die vijfhonderd kilometer verderop woedt? Of zijn ook zij op de vlucht?

“Heer! Erbarm U. Geef wijsheid aan de leiders om de juiste beslissingen te nemen. Wat moeten we doen!? Laat Zelensky het vol houden. Geef kracht naar kruis. Laat aanslagen verijdeld worden. Laat vluchtelingen rust vinden. Laat de mensen in de schuilkelders het vol kunnen houden. O God! Denk aan de baby’s, de zwangeren, de moeders, de jongens in de strijd.”

Een moeder drukt iets kostbaars in de hand van haar zoon. Hij bekijkt het, trekt zijn baret recht. Ze nemen afscheid. Hij gaat het leger in. Zij blijft achter. Hij heeft jongheid in zijn ogen. En zij? Geen woorden.

Trumau

Marijke haalt me op en het is Heerlijk om elkaar weer te zien! De zon is krachtiger hier in midden Europa en de lucht strakblauw. We lunchen samen. Buiten hoor ik Oekraïense kinderstemmen. Ze spelen onbevangen, hun moeder heeft hier een veilig onderkomen gevonden. Vader is achtergebleven.

Marijke is bezig met een essay over Bonhoeffer en Franz Jagenstrater. De film over Frans” leven was in 2020 in de bioscoop te zien en maakte diepe indruk op ons beiden. Het thema is: Oorlog en besluit. Twee jaar terug las ik “Bruidsbrieven uit de cel”. Hoe moeilijk was het toen nog om je voor te stellen dat Berlijn werd gebombardeerd. Hoe blij was ik dat dit voorbij is en geschiedenis en ver weg. Schokkend realiseer ik me dat ik de brieven nu heel anders zou lezen.

Het is een andere tijd. Poetin heeft vannacht voor het eerst supersonische wapens ingezet. Het lijkt zijn dodenmars wel te zijn. Zijn Levenswerk.

Zondag 20 maart 2022

Vandaag is Marijke jarig en we zijn beiden zo blij! Ze zit in haar stoel voor me en pakt cadeautjes uit en post en liefs en wat er verder al niet uit mijn koffer rolde dat door zovele handen met zorg is samengesteld.

Om 10.00 is er Liturgie. We lopen naar de kapel, de warmte en de geur van wierook komen ons tegemoet zodra we de oude gewelvengang van het slot binnengaan. De iconen bekleden de muren en de mensen vullen de ruimte. Woord en Gebed verbinden tijd en mensen. Er heerst een diepe vrede.

We love our home, and God’s Home, the Church and the deepest experience of the Church is that of a Home. Always the same and above anything life itself – the liturgy. Evening, morning, a feast and not an activity.” A. Schmemann.

We eten, vieren en ontmoeten onophoudelijk deze drie dagen. Ik krijg een inkijkje in haar leven, de tafelgesprekken, haar klasgenoten, haar docenten. Voldaan begin ik drie dagen later aan

De terugreis:

Het kind is een jaar of acht en draagt met zorg haar konijntje in een kooi. Haar broertje heeft het watertuitje zorgvuldig in een zijvak van zijn rugtas gestopt. Ze huppelen de roltrap af. Moeder en verdere familie lopen met hun huisraad in notendop erachteraan.

De vluchtelingen worden in het Oekraïens aangesproken door mensen van Charitas en de weg gewezen. Een hele vleugel van het grote station Wenen is voor hen, maar als je het niet wilt zien, kun je het links laten liggen. Winkelkarren vol met benodigdheden staan er klaar: Luiers, water, sap en soep. Een hoek om te kleuren en slapen doe je op een stoel. Twee broers hangen daar met de koppies tegen elkaar. Ze dragen dezelfde soort jas. Broer heeft geen plek om zijn hoofd neer te leggen. Het hoofdje rust op een stoelleuning als tijdelijke verblijfplaats. Moeder staat er robuust naast. Geen tijd voor melancholie. Ik slik, wil hen bemoedigend toespreken, maar denk aan het woord ramptoerisme, ga door en spring in mijn trein.

Nu deel ik mijn coupe met twee andere vrouwen. Samen woonden we in meer dan tien landen. De ene is op weg naar een sollicitatiegesprek in Leiden en de ander werkt voor een vluchtelingenorganisatie. We praten over nachttreinen, Zagreb, Istanbul, Sarajevo, Boedapest, Belgrado, Venice. Anno 2022. Oorlog in Oekraine, vluchtelingen, de nasleep van een oorlog. Wie Had Dit Gedacht.

Het lijkt of het schemer in de trein ons gesprek verdiept. Ik geniet.

De meest ervaren nachttrein reizigster (De Duitse Dame) zegt nog even vlak voor ze haar ogen sluit: “Oh, recently they had some trouble with these trains. Several times over somebody started a fire in the curtains. Oh well, maybe not the best comment before we are going to sleep.” Ze sluit haar ogen en verdwijnt in de stilte van de nacht en de hoge hoek schuin tegenover mijn bed.

De minder volle maan kiert door het gordijn, de trein mindert vaart en we rollen Passau binnen. De trein wordt aangesloten aan de nachttrein uit Innsbruck. Ik probeer niet te denken aan de andere coupes en of er misschien iemand een fikkie start. Het lukt.

Het veranderende landschap glijdt aan me voorbij. De gesprekken zijn stil gevallen. Het geluid van de boemelende trein niet. Regelmatig licht ik het gordijn, ik kan toch niet zomaar zo’n heerlijke reis missen! “Bewust leven” denk ik met een gniffel, maar slapen zou nu ook niet gek zijn.

De huizen worden strakker en kleiner. “Wacht tot het rode licht gedoofd is”. Lees ik bij de overgang en weet dat we in Nederland zijn. Veertien uur later stap ik uit. Nog even van Utrecht naar Ede. Op naar huis.

Nu, als je onverwachte ontmoetingen, straatobservatie, vreemde vrouwen en een beetje discomfort wel charmant vind, als je van groen reizen over land houdt en niet te beroerd bent om meer te betalen dan voor een vliegticket, dan is de nachttrein een echte aanrader!

Wat denk jij?

Lees meer over ons bezoek aan Oekraïne in februari 2016: https://jannekeonderweg.nl/3-oekraine-veel-geluk-bij-de-grens/

3 reacties

  1. Mooi om te lezen, roept herinneringen op aan een reis naar Hongarije ergens midden jaren 90. Ook die begon met de nachttrein naar Wenen.

  2. Aha! Ik ben benieuwd of er nog veel veranderd is. Dat zal best wel…

Reacties zijn gesloten.