Verwondering

De stad Pecs in het zuiden van Hongarije, was vol rumoer in de voorbereidende dagen voor Kerst. Inkopen werden gedaan, veel mensen waren op de been, maar niet iedereen hield zich daar mee bezig. Er zaten een paar mensen in de kerk achter de grote houten deuren. Wij schuifelden zachtjes binnen, aangetrokken door een stilte.
Ze zat daar aan de zijlijn van het midden van de kerk. Haar lippen bewogen en ook na onze zachte binnenkomst bleef ze doorfluisteren, pratend met de Ene die -zoals het eruit zag- een grote plek in haar leven heeft.
Ze trok mij met zich mee en herinnerde me aan Anna, de profetes, de fluisterende vrouw die veel in beweging zette en de dorpen inging om te vertellen van de geboorte van Jezus.

We zijn net terug van twee dagen Pecs, een uurtje hiervandaan naar het Noorden. Nog steeds de Baranja area, maar tegelijkertijd een heel andere cultuur, taal en ook munteenheid. We hadden een teammeeting gecombineerd met ontspanning. Genoten van de stad en het ongebruikelijk prachtige weer. (Femke loopt in korte mouwen!)
Lang geleden  zijn we een soort onuitgesproken gewoonte begonnen om altijd even aan de kerkdeur te voelen of de kerk open is en dat heeft ons vele mooie momenten opgeleverd. Zomaar open zijn voor wat er komt achter de deur.
Toen we de grote Kathedraal van Pecs inliepen, wandelden we daarmee in het verhaal van Zacharias die door de engel bezocht werd. Een groep kinderen was bezig met de laatste voorbereidingen voor het Kerstfeest. Het verhaal ging verder en zo gingen wij ook verder.

Wandelden door de stad, kwamen langs de markt, genoten van de zon,

kochten wat kadootjes, leuke ringen uit deze regio en warme kersenwijn.

Voldaan liepen we terug en reden later weer naar huis. In de avond speelden we dit lied waarvan de woorden in gedachten nog naklinken: