Uitzending: Ik neem je bij de hand

Het licht van de oktoberzon scheen door de hoge kerkramen in het koor van de kerk. Jelle en ik knielden op het -beloften- bankje om een zegen te ontvangen na ons ja op de toezeggingen die we hadden gedaan. Een behoorlijk serieuze overeenkomst! Onze vier kinderen stonden achter ons, keken neer op hun knielende ouders, terwijl ze elkaar bij de hand vasthielden.
Ik voelde de hand van de pastor op mijn hoofd terwijl hij meegaf: Het is volbracht.
En ook dit vers van Jesaja 41:13
Want Ik ben de HEERE, Uw God, Die uw rechterhand vastgrijpt en tegen u zegt: Wees niet bevreesd, ik help u. 
De gemeente, inclusief een heel aantal vrienden, kennissen en familie zei “”Ja”” op de vraag of zij als gemeente willen steunen en zenden. Een krachtig moment, zoveel ja’s van zoveel mensen.
Hoe is het mogelijk om een moment als dit vast te leggen met woorden? Een glimp van een diepere werkelijkheid wat niet goed met woorden te vangen is. Een paar minuten in een aantal overvolle weken. En toch, een hoogtepunt in deze weken als een fundament voor alles wat we deden, doen en zullen gaan doen.
Hoe kan ik beschrijven hoe ik verlangde naar deze zegen?
En hoe kan ik beschrijven hoe gezegend ik me voelde door het ontvangen van deze zegen en de uitzending?
Het was de volgende dag, maandagmorgen dat ik weer volop aan het inpakken en opruimen was. Volledig in de routine van het vertrek. Mijn blauwe stoeltje bij de achterdeur van onze slaapkamer moest opgeruimd. Weg ermee, inpakken en doorgaan. Ik stopte en weigerde.
Ik besloot nog een laatste keer in de stoel te zitten en uit het raam te kijken, als een moment van afscheid. Het uitzicht op de achtertuin, de bomen, de lucht.
Het plekje waar ik zo van was gaan houden.
Het plekje waar ik zoveel had gezeten, als een stille hoek in ons drukke gezin, op alle momenten van de dag- of nacht.
En terwijl ik daar zat, haalde ik me de uitzending weer in gedachten. De hele gebeurtenis, ons gezin daar voorin, wij knielend, onze kinderen achter ons, elkaar vasthoudend. En dan daarover heen als bedekking Jesaja 41:13.
Ik pakte mijn bijbel er nog eens bij en zocht het op en tot mijn verassing stond erbij deze tekst in de kantlijn: Augustus 2014. Het lukte me nog om mijn dagboeken uit de doos te halen. Maar ik wist het weer: Dit waren de weken dat we de knoop doorhakten om te verhuizen naar Osijek. Dat we het besluit namen, niet wetend wat voor ligt, niet zonder bang te zijn, maar ook met een vaste hoop en het was dit stukje uit Jesaja 41:13 wat me had bemoedigd.
En nu, meer dan een jaar later, kregen we het mee als tekst, als een stempel op een overeenkomst: Ik ben het die je rechterhand vastgrijpt.
Achter mijn vrolijke lach en mijn stoere mij, schuilt ook een bange vrouw. En God weet dat maar al te goed. Ik heb hier niet veel op te zeggen dan alleen: Dank U mijn Vader, dat U mij zo goed kent. U bent zoveel groter dan ik me kan voorstellen!
Hij wist hoe ik verlangde naar een aanraking terwijl ik daar boog met mijn Jelle, op dat bankje waarop we veertien jaar daarvoor ook knielden, een andere plek, maar toch. toen voor beloftes van trouw aan elkaar en nu opnieuw met ontvangst van zegen samen met onze vier kinderen.
Vandaag is het een week geleden. Vanmorgen zijn we hier naar de kerk geweest en we verstonden er geen woord van. Zelfs niet van de Bijbellezing. Maar de tekenen waren ook hier. Tekenen van Brood en Wijn, als teken dat het werk is volbracht als fundament voor alles wat we doen, uit Zijn kracht.
Morgen begint school, ons werk en de eerste officiële werkweek. We zijn voorbereid en er klaar voor. Maar, weet je hoe blij ik ben dat op de bodem van dit alles staat:
Want Ik ben de HEERE je God, Die je rechterhand vastgrijpt en tegen je zegt: Wees niet bang, Ik help je
Nou, nu wil ik je nog graag iets vragen.
Een paar weken geleden kocht ik een Note boek, zodat iedereen -die wilde- er iets in kon schrijven. Een heel aantal mensen hebben dat ook gedaan. Een groet, een zegen, een lied, een knuffel of tot ziens. Het notebook ligt nu hier. Hartelijk dank als je er al in schreef. Heb je het nog niet gedaan, zou je het willen doen?
Voor deze dagen dat het donker is, dat ik bang ben, of ontmoedigd, uitgeput of gewoon zat omdat ik de taal niet ken. Moe van alle veranderingen of wat dan ook. Ik heb je nodig. Dank je dat je dit leest. Dank je dat je ja zei in de kerk, Dank je dat je achter ons staat. Vertel het met woorden en geloof me maar: Ik knip en plak het in mijn boekje en duik op een donkere dag in mijn kleine hoekje. Wie weet vind ik hier ook een lekkere ouwe blauwe stoel!
Hierbij nog een link naar de uitzendingsdienst, gehouden door ds. Van der Velde in Randwijk.