Thuisonderwijs, leuk of niet?

Mam, je was je baan al mooi kwijt geweest als je bij ons op school juf zou zijn.

Dat was de reactie van Judith en Femke nadat ik voor de tweede keer met de werkboeken door het kleine klaslokaal mikte.
Je geeft jezelf maar les!

riep ik wanhopig uit, terwijl ik het werkboek naar Femke slingerde en vertelde dat het over en uit was, terwijl ik me tegelijkertijd volledig bewust was dat ik de fout in ging en niet zij. En dat was misschien nog wel het meest vervelende aan de hele situatie.
Ik moest denken aan dat cd’tje wat we in de auto zo vaak hadden beluisterd tijden onze lange autoritten. Het gaat over Anne Shirley het Canadese weesmeisje, wat voor in de klas moest staan omdat ze haar beheersing was verloren en door de klas had geschreeuwd.
Ik moest daar ook staan. Voor in de klas, voor het bord. Als een stout meisje dat zich niet kon beheersen.
Nou, dat is het minder leuke stuk aan thuisonderwijs. Het hoort vast bij de eerste weken, want het bleef gelukkig bij die twee keer. Natuurlijk zijn er nog een paar van dit soort op te noemen, en de tijd zal leren hoe het met onze meiden gaat. Maar vooralsnog doen ze hun werk heel goed, we krijgen redelijk inzicht in waar ze nog meer kunnen leren en proberen dat bij te spijkeren, en verder is het nu nog veel te vroeg om serieus te evalueren.
Het dagschema verloopt verder prima, alsof ik moeder overste in een weeshuis ben, komt vast door al die jaren werkervaring in instellingen.. dagprogramma’s gaan op den duur in je ruggenmerg zitten zoals een huisje op een slakken rug.
Wel leuk eigenlijk en overzichtelijk. We beginnen de dag met even naar buiten gaan. Even rennen of een blokje om.
Ik ben erg graag moeder en vind het heerlijk om achter het aanrecht te staan met een aantal flinke uitdagingen om eten te kopen en te maken in een land waar je de weg niet weet. Dat blijft wel mijn voorkeur, maar als een overbruggingsjaar is dit prima. We zien uit naar de vriendin/juf die in januari een maand komt helpen en ook naar de juf die volgend jaar fulltime komt!
Toch is het nu ook een speciale tijd om zoveel tijd met elkaar door te brengen. We hebben nog geen enkele verhuizing zo soepel doorgemaakt en dat komt deels doordat je er wellicht aan gewend raakt, maar ook omdat je niet aan het schoolleven in een nieuw land hoeft te wennen. Zelfs Nederland was weer nieuw voor onze meiden, na vijf jaar te zijn weggeweest.

En dan als het binnen gezellig is, er niet meer met boeken gesmeten wordt, de gordijnen dicht en de boeken open kun je zomaar dit horen:

Het notenboompje

Schooljuffrouw Barbara Brasem-en-Bot

plantte een nootje muziek in een pot,

drukte de aarde voorzichtig wat aan,

heeft toen een gieter vol water gedaan,

sproeide zo goed ze maar sproeien kon,

zette de pot voor het raam in de zon.

Spoedig ontkiemde de noot. (‘t was een Mi).

Boven de grond kwam een boompje en zie,

iedere tak kreeg een lichtgroene loot,

elk van die lootjes dat droeg weer een noot.

Do’tjes en La’tjes, een ré en een fa-

Kinderen, kijk eens! Hij doet het! Hoera!'”

Nu is het boompje geweldig gegroeid.

Soms pakt de juffrouw een schaartje en snoeit

hier een triooltje bij, dáár nog een as,

soms komt de wind door het raam in de klas,

dan speelt hij zacht op de boom in de pot

mars en mazurka, wals en gavotte.

Ik hoop zeker een paar van dit soort mooie zaadjes te poten deze winter.

Met een hartelijke groet van Juf Jans en de studenten uit Osijek.