Oma's borduurwerk.

Wij vragen U niet onze kinderen, elk verdriet te sparen,
Maar weest U wel hun troost, als ze eenzaam zijn en bang.
Wil om Uws Naams wil, hen in Uw verbond bewaren.
En laat ze nooit van U vervreemden, nooit hun leven lang.

Dit gebed borduurde oma Meeuse (mijn moeders moeder) voor haar kinderen (en ik denk wel zeker te weten dat ze daarbij ook dacht aan ons, kleinkinderen en degenen die nog komen zouden. Heerlijk inclusief he!)
Hoe weinig we elkaar nu misschien nog kennen, toch brengt dit ons dichter bij elkaar en sluit ons allen in.
Oma’s borduurwerk hangt bij mijn ouders. En bij onze eerste voorbereiding op uitzending, nu tien jaar geleden, tijdens de zwangerschap van Femke heb ik het ook geborduurd, alsof ik daarmee al werkende en zittend onze kinderen terug mocht geven, aan God die hen maakte. Ik vond het zo spannend, om te gaan, en onze kinderen te brengen op -voor mij- onbetreden paden. Maar dit hielp me zo. Ik heb een oprolbare versie gemaakt, zodat het goed mee kon verhuizen en dat heeft het ook steeds gedaan. Een van die “houvast” elementen, terwijl er veel was om los te laten.
Nee, ik hoop niet dat het cliche klinkt… Maar ik had ook nu wel weer een extra duwtje in de rug nodig om onze hele verhuizing binnenkort naar Kroatie onder ogen te zien en het aan te durven. En daarom was de tijd alleen in Canada een paar weken geleden goed voor me. Even alleen, ook al was het druk en vol met ontmoetingen en presentaties. Toch had ik tussendoor ook een aantal uur dat ik gewoon rustig tot mezelf kon komen.
In een eerder blog schreef ik over de maaltijd bij de Fam. Folkerts en over de bijbellezing uit Johannes 17. (wooden shoe, wooden head, wouldn’t listen.) Op dat moment luisterde ik niet en ging het totaal langs me heen. Veel te veel stress voor de komende presentatie. Maar de volgende dag sprak het me aan:
Ik bid niet dat U hen uit de wereld wegneemt, maar dat U hen bewaart voor de boze – onze kinderen- ook zij worden gezonden, net als wij. Joh. 17:15
Johannes 17 was een bijzonder bemoedigend gedeelte voor me tijdens mijn reis. Net alsof ik, nu ik het andere contract met Philadelphia had afgesloten, me opnieuw mocht verbinden, aan mijn nieuwe Werkgever. En Hij bevestigde ons contract met een nadrukkelijk stempel uit Zijn Woord. Het klinkt misschien verheven, maar het was tegelijkertijd ook heel nuchter. Een voor mij mooie mix.
Ook in deze maanden van voorbereiden heb ik wel momenten gehad, dat ik dacht: Help! Dit is spannend, is dit goed? Maar in deze dagen kwam er vooral zo’n enorme vrede en rust, die er nog steeds is. Met God alleen kunnen we dit aan. Maar met Hem kan het ook. Een van de vrouwen in de gemeente van Toronto sprak me aan en zei: It is so nice to see you so at peace. En ik dacht: Dank u wel, dat u dat zegt! God zendt, Hij is erbij. Hij weet alles. En dat is meer dan genoeg.
Toen ik zo over oma en haar borduurwerk nadacht moest ik denken aan Efeze 3. Paulus voorbede om verdieping in het geloof. Het trof me dat het hier in vers 15 en in vers 21 over de geslachten gaat.
14 Om deze reden buig ik mijn knieen voor de Vader van onze Heere Jezus Christus,
15 naar Wie elk geslacht in de hemel en op aarde genoemd wordt……….
Dan komt er een -wat ik persoonlijk een prachtstuk vindt- een hartstochtelijke wens en gebed en zegen, (over houvast gesproken….) wat Paulus afsluit met:
21 Hem zij de heerlijkheid in de gemeente, door Christus Jezus, in alle geslachten, tot in alle eeuwigheid. Amen.
Wat een fantastische toonhoogte voor ons (en onze kinderen.)
Het gebed voor onze kinderen is er voor ons gedaan. Hoeveel we nu ook onze eigen wegen gaan, opgegroeid als volwassenen, opgegroeid, met liefde en soms met pijn, met tijden van nabijheid, met tijden van afstand. Met mooie blijde momenten, en ook met heel verdrietige. Met gemis, om wat was, en wat er niet meer is. Of met pijn om wat er niet is en wat er had kunnen zijn, of niet.
Hoe dan ook, ik hoop dat dit gedicht ons weer even dicht bij elkaar brengt. Ik vond het op muziek. Ik wist niet dat het bestond. Maar een tijdje terug zong Remco Hakkert het op de Women to Women dag van Open Doors.  Ik ben niet de grootste fan van Remco Hakkert, maar dit gedicht op lied is toch wel erg mooi. Enjoy!