Gedachten rond de verhuizing naar Osijek

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

gezin“Hey Jelle, Ik heb zojuist de wereld laten weten dat we op dinsdag 27 oktober naar Kroatie verhuizen.”

“O, Leuk, mag ik ook mee?”
“Ja, sorry, ik vergat het inderdaad even te overleggen, maar ja, als zondag 25 oktober de uitzenddienst is en 17 oktober de zendings-afscheidsmiddag… ik dacht dat het wel handig was om na een laatste dag van afronden op maandag 26, de 27e maar te gaan.”

Jelle was het met me eens en we doken in bed voor een lange goede nachtrust. Tja, er is een tijd van wikken en wegen en er is een tijd van knopen doorhakken. Ik geloof dat we samen een aardige mix vormen.
Want wikken en wegen is er aan vooraf gegaan. Dit schreef ik rond 10 september nog maar in mijn dagboek:

Gefrustreerd omdat de internetverbinding weer eens slecht is, pak ik pen en papier en word naar buiten gedreven om buiten in de zon te zitten schrijven.  Waarom lukt het me niet om er van te genieten? Het weer is prachtig, zo’n heerlijke nazomer- septemberdag. Mijn hoofd zit boordevol en de ideen om te schrijven strijden om voorrang.
Jelle noemt me in deze dagen miss stuiterbal in ‘t veld.

  • de bedelende vrouw- missions and money
  • move and motivation. (I NEED inspiriation….)
  • abortion. (why in the world would I write about that and now?)

En ja, misschien zou ik mijn blogvolgers moeten vragen waar ze willen dat ik over schrijf. Een stemming doen ofzo. Het zou me niet verbazen als ze willen dat ik eens verwoord wat ons eigenlijk beweegd om naar Kroatie te verhuizen. Het punt is: Ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Ik heb geen idee. Point blank.  Lege pagina angst?
Wat dan? Zal ik schrijven over arme Roma, zielige kindjes, bedelende vrouwen, ongeschoolde pastors, tienerhuwelijken, alcoholisme, hekserij, de gemiddelde levensduur van 55, arme krotten, stinkende rook en vuile luchten? Of willen ze statistieken?
Ik ben niet geroepen om mijn lezers te pleasen, en ook niet om de Roma te redden. Maar waarvoor dan wel?
Het is de vraag of ons leven in Kroatie enig verschil zal maken voor de Roma als ik het op de langere termijn bekijk. Zelfs als we er jaren zitten, wat dan nog? Dan raakt men aan je gewend en accepteerd men ons, zoals je een oud geerfd kastje in je huis een plek geeft.
En als we nu voor zeg, een pakweg zes jaar gaan? Wat dan? Pas na een jaar of twee zullen we de taal pas onder de knie beginnen te krijgen en dan wordt het boeiend wat vriendschappen betreft.
En wat als we nu maar voor een jaar of twee gaan? Als het toch blijkt dat het voor wie dan ook in ons gezin niet haalbaar is? We zijn als gezin een team en zo sterk als onze zwakste schakel.  Wat had dit alles dan voor zin?
Al die onrust, die ontworteling, dat geregel. Is het de moeite? Die vraag is niet nieuw voor ons.
Er is nood. We hebben geprobeerd vorm te geven aan het werk onder de Roma, -op afstand- En dat was niet bevredigend. We konden de taal zo niet goed genoeg leren en meereizen met de lokale bevolking. We hebben de keus gemaakt en er kwam een diepe vrede. Ik weet dat er vraag is naar mensen zoals wij. Er zijn mensen, -van God’s Lichaam in deze wereld- die de roep en drive in ons herkennen en vierkant achter ons staan en bemoedigen. Er zijn er ook die vragen stellen, en dat helpt. Uitgesproken nog meer dan onuitgesproken.
Hoe dan ook, Jelle en ik moeten wel een behoorlijke innerlijke motivatie hebben om tegen deze stromen op te roeien en toch te gaan.
En daar doe ik nou zo mijn best voor, om daar vat op te krijgen. Maar ik moet toegeven dat het een behoorlijk graafwerk is, tot in mijn diepste -zijn-, om hier een vinger op te leggen, -als het al lukt-.
Ik kan kan vrijelijk met Bijbelteksten slingeren- zoals je wel gemerkt hebt. Reizigers als Abraham en vluchters zoals Mozes zijn inspirerende voorbeelden. (niet zozeer hun gezinsleven en meerdere vrouwen.)
De pelgrimsliederen in de psalmen zing ik niet alleen met mijn lippen, maar ervaar ik tot in merg en been- als dat al te voelen was.
Is dit het niet? Het vreemdelingenschap. -being in exile-
Het vreemdelingenbestaan voegt toe aan ons leven en zou het kunnen zijn dat dit ook iets is wat we weer door willen geven aan onze meiden? Dat het ontwortelde leven met een geworteldheid in God, zo slecht nog niet is? Alhoewel we nu ook zo intens verlangen naar settelen. Een huis voor jaren. Een plek om te blijven, ook al is het een vreemd land.

Hoe staat dat ook alweer in het boek van wijze Spreuken? Iets van: het hart van een mens overdenkt zijn weg, maar de Heere bestuurt zijn voetstappen…

Want ja… ergens klinkt dat misschien wel aardig -being in exile- het vreemdelingenschap. Maar er is een verschil tussen de keus om in vreemdelingschap te leven of dat je gedwongen wordt om in vreemdelingschap te leven.
En voor ons is het altijd nog – een vrije keus- wat maakt dat het een luxe is. Dat het kan. Dat het mogelijk is dat mensen je roeping herkennen en je zenden. Zelfs financiele offers voor je brengen om je werk mogelijk te maken. Zien dat je het niet doet om jezelf te verrijken, maar om te dienen.

En nu gaan mijn gedachten verder. Het is toch een tegenstelling met al die vluchtelingen die geforceerd hun land hebben verlaten en in vreemdelingschap leven. Waarvan er duizenden in de afgelopen dagen Kroatie binnenkomen. Waarvan er amper sprake was op het moment dat ik nog zat te wikken en te wegen. Terwijl dit nu nieuwe dromen en plannen in me geboren laat worden. Wat als we Roma kunnen inschakelen bij het water uitdelen onder de vluchtelingen? Wat als zij uitgesproken aan de gevers kant mogen staan en dienend bezig zijn, in plaats van ontvangend..? Wat doet dat op termijn met Romamensen? Ah, hier worden nieuwe dromen worden wakker en raakt het wikken en wegen weer naar de achtergrond en mogen we leven bij de dag.

Misschien is het wel goed om dit alles maar te accepteren, de roep van ons hart richting de Roma te volgen.
Zijn wie we zijn, waar we dan ook zijn.

jesus-mosaic
Pas liet Gerard Kelly ons tijdens een sessie een mozaïek zien. Dit mozaïek is een beeld van Jezus en dus zijn Lichaam -op aarde- verbeeld. Het Lichaam van Jezus bestaat uit heel veel kleine steentjes. Elk steentje is klein onmisbaar en uniek, maar ook zomaar een klein onmisbaar steentje in het grote geheel van het plaatje. Er is een gat, een lelijke lege plek, als er een steentje ontbreekt. Er is overigens ook een voor- en achterkant. Maar dat is weer een ander verhaal.
Wat heerlijk als het beeld compleet is. Wat een machtige kunst! Het is een verbeelding van God’s Kerk op de aarde. Mensen die gaan, mensen die zenden, mensen die bidden, mensen die steunen. Om zo met elkaar deel van dat Lichaam te zijn… man, daar wil ik onderdeel van zijn.
Nou, als je toch wat houvast wilt hebben en je afvraagt, wat gaan jullie nu precies doen? Hierbij een link naar een taakomschrijving op levenstekens.nl Een stuk wat geformuleerd is om ons grip te geven op een roerige toekomst. Er liggen goede plannen, taakomschrijvingen, evaluatiemomenten. En toch gedachten en dromen en leven, laten het ook tot bloei komen. In de hoop dat het fundament is gericht op de eer aan de Koning!
Ik kan het toch niet laten, ik zal wel hardleers zijn, maar ik eindig toch met een stukje naar psalm 90. Uit het gebed van Mozes, de man van God.

Heer, Bij u zijn we veilig

elke generatie weer.

God, U bent er altijd geweest.

U was er eerder dan de bergen,

al voordat de aarde bestond.

U was er al voordat alles begon,

en U zult er altijd zijn.

Laat ons weer zien wat U voor ons doet,

laat onze kinderen zien, hoe machtig U bent.

Heer, onze God, laat ons zien hoe goed U bent.

Help ons bij wat we doen,

Ja, help ons bij alles wat we doen!