Inkijkjes en doorkijkjes
26 februari-2 maart 2018.
Het was ronduit een avontuurlijke reis naar onze (klein)kinderen in Osijek in de laatste week van februari.
In Nederland werd een ijzige koude voorspeld en toen we het weerbericht in Kroatië bekeken, zagen we maar één woord: sneeuw. Het bleek daar zelfs de eerste sneeuwdeken van deze winter te zijn. Na een veilige vlucht van Schiphol naar Boedapest begonnen we in een gehuurde auto aan onze tocht van een kleine 300 km naar Osijek. De grijze lucht werd steeds grijzer en jawel, na ruim een uur rijden spatten de eerste sneeuwvlokken tegen de autoruit, door duizenden gevolgd. Dat betekende een snelheid van 50 km per uur achter de ruitenwissers! Enkele uren later dan gepland mochten we veilig arriveren en werden we verwelkomd met een heerlijk warme maaltijd. Hartverwarmend om alle bekende gezichten weer te zien!
De volgende dag bracht nog veel meer sneeuw. Veel inkijkjes dus in het dagelijkse leven van kinderen en kleinkinderen; maar een dag zonder buitenlucht kan niet, dus toen eindelijk het sneeuwen ophield gingen we gearmd met dochter en kleindochter de witte wereld in, waar overal ijverig sneeuw werd geruimd. Tevergeefs zocht ik naar kinderen die sneeuwpoppen maakten en ook onze kleinkinderen wilden alleen een fort bouwen, waarvan we de voltooiing overigens niet hebben gezien. Kleinzoon Laurens (6) met zijn nieuwe Hollandse laarzen maakte van vreugde allerlei capriolen en leek zelf wel een sneeuwpop.
Tijdens een stadswandeling een dag later wees Jelle op een enkel monumentaal pand of gebouw, maar Janneke trok telkens aan mijn arm om op een doorkijkje tussen de huizen te wijzen. Daar zag je Anton Pieckachtige optrekjes, volgens Hollandse maatstaven te privé om te fotograferen. Na een heerlijke kom warme chocolademelk met slagroom gingen de mannen huiswaarts, maar het vrouwvolk wilde een paar authentieke winkeltjes bekijken. Mijn souvenirs bestonden uit een papieren geschenktasje met de aansprekende opdruk: thank you – home – love – family en een speldenkussentje, handgemaakt door een aardige vrouw die achterin haar winkeltje de hele dag met naaldwerken bezig was. Uit de Spar namen we verder zakjes vedrini bonenmix mee, omdat Janneke daar zulke heerlijke soep van had gekookt.
Op de dag van terugreis – Janneke’s verjaardag – werden we wakker van getikkel op de ruit: ijzel! Enige adrenaline zorgde er voor dat het geplande koffie uurtje werd vervroegd naar een gezellig ontbijt. De door Marijke gebakken cup cakes hadden we gelukkig de vorige dag al geproefd. De terugreis naar vliegveld Boedapest ging langzaam, maar voorspoedig. De lucht en het landschap was tot een wittig waas verweven. De eenvoudige Kroatische en Hongaarse woningen, af en toe afgewisseld door een vriendelijk kerkje, zeiden ons stilzwijgend gedag. Onderweg peinsde deze (o)ma over de gezelligheid, de inkijkjes en doorkijkjes.
De momenten dat je elkaar ziet, zijn schaars, maar daarom worden ze des te intenser beleefd. We kijken hier nog lang met warme herinneringen op terug.
Ha Janneke,
Wat kan je moeder ook mooi schrijven! Jij hebt het van niemand vreemds!
Fijn dat je zo samen mocht genieten! En dat wij zo een inkijkje mogen hebben in jullie bestaan!
Als er een nieuw berichtje komt, ga ik het altijd meteen lezen.
Woorden die mij te binnen schieten (vraag van jou van een aantal weken terug…):
betrokkenheid; liefde; eenvoudigheid.
Groetjes, Alettina
ps. Je doet het goed met zinsbouw en spelling; steeds beter! 😉
Dank je Alettina! Nou, ik moet wel zachtjes toegeven dat ik inmiddels mijn teksten even na laat kijken door een echte juf!;-) Dat geeft me toch net een tikkeltje meer vertrouwen. Mooi! Je drie woorden. Compliment hoor! Steek ik nog even in mijn zak!