Jongetjes

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

kuna-5-a 
We parkeerden onze auto aan de zijkant van het weggetje en zodra we de deur openden, stonden er minstens vijf jongetjes om ons heen. Pet kuna! Pet kuna! Ze bedelden om geld. Onze Opel Safira van zo’n tien jaar oud is een hele mooie wagen, helemaal als je zelf niet eens een fiets in je bezit hebt. Wie weet wat er te halen valt!
We herkenden de vrouwen, zij herkenden mij vooral. Ze stonden vorige week en de week ervoor bij ons op de stoep te bedelen om brood en geld. Altijd lastig hoe je hier mee om moet gaan. Ik deel mijn welbekende, naar moeders gewoonte, altijd verse appeltje uit, en hou het daarbij.
We werden ontvangen, er werd sterke Turkse koffie gezet en het was een in en uitlopen van mensen.
Er zijn hier zo’n vijf gezinnen. Helaas nog twee mannen. Een van rond de zestig, met zijn vrouw, de ouders van deze clan. En nog één, de man van één van de vier vrouwen die met elkaar deze twintig kinderen hadden voortgebracht. Drie vaders dus -lost in action- Eén in de gevangenis, één weggelopen en één gestorven bij het stelen van ijzer. Hij kreeg plotseling een schok. Het gebeurd helaas. Het was de papa van een paar van die kleine bedelende knulletjes die om onze auto zwierven.
Oma is dus rond de zestig. ja, oma, maar vooral ook over- overgroot oma, want oma, is net als ik 38 en haar dochters over de twintig en hun dochters zijn nu de probleem tieners. Een staat op de wip om een abortus te regelen. De kinderen in welke leeftijd dan ook, ergens tussen de 0 en 18 gaan niet naar school. Uitgesloten voor een baan, een toekomst en verdere ontwikkeling.
Een jonge peuter huilt. Zijn fles wordt gevuld met een restje Turkse koffie. Je moet toch wat drinken? Hij drinkt het gretig en zwaait daarna agressief met een stok in het rond. Jong geleerd, oud gedaan.
In al de chaos is er gesprek. Ik glip er even tussen uit en volg de kinderen naar het varkenshok. Een rat rent snel de hoek om. De varkens worden goed verzorgt, zover het gaat. Het hout wordt klaargemaakt voor de winter en er is bedrijvigheid alom in deze trieste bedoening. Hard werk voor de weinig overgebleven mannen.
De kinderen zijn zo blij met alle aandacht die ze krijgen. Geduldig herhalen ze de moeilijke woorden minstens tien keer en we beleven er plezier aan. Contact maken blijft leuk.

Nooit verlaten we zo’n plek zonder gebed en wat kennis over God. Het gesprek was in lijn met het stukje uit het laatste bijbelboek en dit liedje wat de kinderen regelmatig zingen:

Zit je deur nog op slot, zit je deur nog op slot?

van je krr krr krr zet hem open voor God,

want de Heer wil bij je wonen

en dan ben je nooit alleen.

Een jongetje blijft dralen en steekt zijn hand in de lucht om iets te vragen. Hij wil meer horen. Hij wil leren. Hij wil weten! Hij vroeg maar door. Je ziet de hoop leven in zijn ogen. Hij vroeg hoe je die deur dan open kunt zetten, hoe je God kunt leren kennen. En het werd hem verteld. We hebben met hem gebeden en zoals er een paar weken geleden een hand op mijn hoofd lag, om een zegen, lag er nu een hand op zijn jonge koppie. God kent zijn verhaal. Het is nog niet af, bidt mee om een goede afloop.
Laurens was mee geweest dit keer. Ik weet niet of het een goed besluit was. Je hebt een geweldige ingang om als moeder te komen. Je bent één van hen, we hebben iets gemeenschappelijks wat we delen: het moederschap. Maar er hangt een prijskaartje aan.
In de avond, na een flinke badbeurt stopte ik ons jongetje in bed. Hij kroop lekker onder de dekens en zei: “”Voor deze jongetjes zijn we nu hier komen wonen.”” Hij verraste me met dit te zeggen. Hij ziet ook al een hoop zo onderweg. Ik was blij dat hij dit zei en heeft gezien. Tevreden pakte hij zijn duim en viel in slaap, maar in de uren erna was hij ziek en had buikkramp. Nog niet helemaal gewend aan alles wat hier rondzwerft aan ziektekiemen. Dat was de prijs.
En toch weegt het niet op tegen de hoop die we zagen in de jongen van tien jaar. Laurens weet dat deze mensen iets niet hebben wat wij wel hebben en wat we mogen delen. En dat is heel veel waard.

6 reacties

    1. Spel je nu jongentjes of jongetjes…het is vrijdagavond en deze mamajuf is vrij….Ik geloof dat ik het goed heb gedaan..maar weet de regel niet meer…dat is het nadeel he.. full time moeder zijn is een ding, en juf ben ik alleen onder schooltijden, anders wordt het me te gek…

Reacties zijn gesloten.