Hoe een zwerver de vrouw van een pastor werd

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Elke keer als ik Biljana zie, raakt het me. God is zo machtig aan het werk. We leerden de Nicolic familie voor het eerst kennen in 2013.  Đeno, Biljana, en hun vier kinderen. Đeno leidde de dienst, Jullianna vertaalde voor ons en fluisterde: “Dit is heel bijzonder. Deze pastor is hier nog maar een paar maanden en had heel wat angsten te overwinnen. Je hebt er geen idee van!” En, we hadden er geen idee van. Met toestemming deel ik hier een gedeelte van een artikel wat collega Melody Wachsmuth eerder schreef:

Het verhaal van Deno en Biljana is het vertellen waard:

Biljana was als romakind van één ding zeker: Er is geen hond die om me geeft. Haar vader kende ze niet. Hij had haar moeder verlaten voordat ze geboren was in Servië. Haar moeder en oma lieten haar in de steek toen ze 3 maanden oud was. Af en toe kwam ze nog langs, maar al haar eigen pijn en verdriet werden dan in agressie losgelaten op de jonge Biljana.

Er was een plek waar ze zich veilig voelde: Bij haar oom en tante. Ze hadden 9 kinderen, sliepen met elkaar in een kamer. Exctreme armoede was aan de orde van de dag. Als er al eten op tafel stond, was het met elkaar uit de pot eten en met je handen. Haar tante leerde haar een liedje dat haar voor de rest van haar leven bij zou blijven: “I have a phone that goes in the sky; when I have problems, I call Jesus.¨

Biljana verzorgde haar twee half zusjes. Op een nacht kwam haar moeder thuis, scheurde de kleren van haar lijf, en stuurde Biljana de straat op. Vol boosheid en pijn nam ze een besluit: God. Ik bid niet meer. Wie bent U eigenlijk? Ze experimenteerde met drugs en alcohol, maar wist ook: Zo wil ik  niet leven.

Tienerhuwelijk

De veertien jaar oude Biljana werd verliefd op een 28 jarige moslim. Moeder, die af en toe in de buurt was, vond dit geen goed idee en regelde een huwelijk met haar neefje: de vijftienjarige Đeno.  Biljana werkte tegen, maar met 100 gram koffie en een liter brandewijn vierden de tantes het huwelijk van de tieners. die niet zo gelukkig waren met dit besluit. Ze konden elkaar niet luchten of zien tijdens de eerste twee maanden van hun georganiseerde huwelijk.

Đeno’s familie woonde in Vukovar, Kroatia, de stad die door de Joegoslavië oorlog van 1991 volledig is verwoest. De stad was in 1995 nog een grote puinhoop en politieke spanningen waren aan de orde van de dag. De familie vluchtte naar Servië en Biljana nam een verkeerd besluit. Met de baby van Đeno in haar buik vluchtte ze naar haar vroegere moslimvriend. Maar dat liep al gauw weer spaak. Terugkeren naar Deno was niet zomaar een optie, dus verbleef ze op straat. Tijdens zwaar onweer sprak ze maar weer eens tot God.

Hier zit ik dan. 15 jaar oud en met dit kind. Ik weet dat U er bent, U gaf me dit kind. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Neemt U hem maar weer mee.”

Đeno kreeg te horen dat Biljana op de straat leefde en nodigde haar weer in huis. Opgelucht verhuisde ze terug en maakte het goed met Deno. Maar de situatie was nog niet over.  Deno was boos en bitter. Zijn kind droeg niet zijn naam. Agressie en geweld waren dagelijkse gebruiken. Maar ondertussen werden er nog drie meisjes geboren.  

Survival

Het leven van alledag was overleven. Soms was er een paar maanden werk. Ijzer opruimen, lege huizen strippen. Maar er gingen vaak dagen voorbij dat er geen werk en dus ook geen eten was. Biljana werd meer en meer creatief. Het water voor een bad werd in de zon opgewarmd om de kinderen af en toe te wassen. Documenten en officiële papieren waren een grote chaos, maar leverden ondertussen wel problemen op tussen de grensgebieden en de zojuist gevormde nieuwe landen die uit Joegoslavië voortgekomen zijn: Montenegro, Servië, Croatië. Deno en Biljana leefden in een park in Servië toen Navo Belgrado bombardeerden. Tijd voor trauma of heling daarvoor was een ongekend fenomeen.

Deno bracht eens vanwege gebrek aan de juiste papieren tien dagen in de gevangenins door. Tegen deze tijd waren ze zo gewend geraakt aan afwijzing en onderdrukking dat hun gevoelsleven volledig was verwaarloosd. 

Veranderingen

Later kwam Biljana in aanraking met andere christenen en een liedje van vroeger raakte haar weer. De muziek en de positieve sfeer en de tekenen van hoop raakte haar ziel. Ze vergaf hen die haar kwaad deden en er kwam vrede bij haar in haar hart.

Eens toen ze in gebed was dacht ze aan de woorden uit Handelingen: “Geloof in de Heer Jezus; dan zult u gered worden, u en al uw huisgenoten.” (Hand 16:31). Het leven werd een klein beetje gemakkelijker. Ze ontvingen sociale hulpvoorzieningen en ze hoefden niet meer te bedelen op de straat.”

Roeping voor de Roma

Doordat ze zelf zo bewust zijn van de enorme nood onder de Roma weten ze maar al te goed hoe hen te helpen. Zij weten als geen ander, de impact van agressie, geweld, tienerhuwelijken en overmatig alcohol misbruik. 

In 2012 is Deno pastor geworden van de kleine Roma kerk in Darda een klein dorp 15 km. buiten Osijek. Ongeveer 1000 roma leven hier in schuurtjes en golfplaten onderkomen. We hebben het voorrecht om deze kleine kerk steeds meer volwassen te zien worden. God’s werk is niet te stuiten. Maar het lijkt wel uitbundiger te bloeien waar de nood groter is. 

(Dit artikel is recent gepubliceerd in het Fries Dagblad) Met dank aan Melody Wachsmuth.

Dit artikel is geplaatst in het Fries Dagblad en is onderdeel van een serie over de kerkelijke kaart van Kroatië. Lees ook:

Wonen en werken in Kroatië

De kerkelijke kaart van Kroatië 

Natasha vecht voor vrede

Oecumenische-contacten-zijn-zuurstof-voor-de-ziel

Een werkplaats van hoop en geloof

Maandelijks kun je zo’n soort interview verwachten. Ik hoop dat jij net zo geniet van het lezen, als ik van het interviewen en schrijven.

 

5 reacties

  1. Mooi om te lezen hoe het geloof (hoe God!) levens verandert en vernieuwt.

Reacties zijn gesloten.