Laurens schreef en tekende het rond de dagen van de verhuizing van Osijek naar Nederland in zijn schriftje.
In het najaar van 2020 kwam mijn eerste boek uit. Jelle en ik gaven het uit in eigen beheer. Het verhaal wat Laurens schreef, wilde ik er eerst bij doen, later toch weer niet. Past het wel, past het niet? Maar steeds wringt het een beetje en daarom laat ik je alsnog meelezen met dit bijna verloren verhaal. (Hij heeft nu wel zijn eigen boekje) Het is een beetje verdrietig, maar ja, dat is het leven soms.
Dit is Torrie. Torrie is een Kroatische tor en woont in de Jahorinska straat.
Dit ben ik. Torrie is mijn vriend en ik woon net als hij in dezelfde straat.
Dit is mijn huis. Het staat midden tussen andere huizen in. Voor de deur woont Torrie, achter de deur woon ik.
Torrie en ik zien elkaar voor het eerst. Wat ben jij prachtig, Torrie!
Torrie eet graag dode miertjes.
Ik speel met Torrie. Hij kietelt aan mijn voet.
Torrie eet uit mijn hand. Hij eet heerlijke verse blaadjes en dode miertjes.
Ik laat Torrie aan mama zien. Ze roept: Wow!
Nu gaat het mis. De verhuiswagen komt en neemt onze spullen mee.
Ik kan Torrie niet pakken. SPLASH!
Nu is Torrie plat. En ik? Ik ben verdrietig.
Het is nu maanden later. Op een dag vind ik iets prachtigs: een nieuwe, mooie, dikke, zwarte tor. Hij woont in het Renkums Beekdal. Heb jij ook een tor in jouw straat?
Geweldig Laurens wat een mooi en ook wel verdrietig verhaal. Goed dat jij je getroost hebt met een nieuwe tor. En dit verder vertelt. Zo maak je veel dierenvriendjes! Groeten van opa en oma…
Voor Laurens,
Wat een prachtig verhaal heb jij geschreven over Torrie de Tor, Laurens.. Best wel zielig hoe het met Torrie is afgelopen in Kroatië… Maar wat fijn dat je nu weer een tor gevonden hebt. Hier in Zeeland zijn ook veel torren.
Als ze bij elkaar zijn hoor je de torren gezellig knorren…. Ik zou wel eens de torrentaal willen verstaan! Kun jij ze verstaan, Laurens? Misschien dat je volgende verhaal wel gaat over het neefje van Torrie: Tobias de Tor! En dat Tobias met zijn vriendjes aan het praten zijn over al die mensen die naar hen kijken. Vorig jaar was ik in Zuid-Afrika. In een groot park zagen we iets spannends…. een aantal torren probeerde olifantenpoep te verplaatsen. Ik ga kijken of ik de foto’s nog heb, en stuur je ze dan toe!
Succes met je volgende verhaal, Laurens.
Met een hartelijke torrengroet vanuit Zeeland, tante Gerda en oom Bram Karels
Laurens, Ik heb je verhaal van Torrie gelezen en ook je tekeningen erbij bezie.
Prachtig om te zien en te kezen hoe jij naar Torrie kijkt en er mee omging. Fijn dat je een nieuwe tor in het Beekdal hebt ontdekt. Ga je er ook over tekenen en schrijven?
Hoi Laurens,
Wat een belevenis zeg!
Thijmen en Lianne voelen helemaal met je mee, die geven ook alle dieren een naam, zelfs spinnetjes en muggen!
Fijn, al die jonge dierenvrienden!
Groetjes uit Veenendaal,
Nelie de Leeuw, en natuurlijk van Thijmen en Lianne