Wat doe jij eigenlijk zoal Janneke?
Die vraag krijg ik nogal eens. Kost dat leven in het buitenland nu echt meer energie dan in een land waar je de taal en de cultuur kent? Hier een inkijkje…
Er zijn heel veel dingen hetzelfde.
Soms regent het en vaak schijnt de zon. Het gras is groen, de lucht is blauw en de zon is geel. De aantrekkingskracht van de aarde werkt hetzelfde en als we aardig zijn, doen de mensen meestal aardig terug.
Gewoon alledaags leven. En toch…
Op een dag is onze zoon Laurens vier in Nederland. En gaat hij voor het eerst naar school. Je geeft hem op, vult een papier in, kijkt op de school, maakt een foto en dat is het zo ongeveer.
Nu is Laurens bijna zeven. Tijd om ook hier afscheid te nemen van de kindergarten en aan te melden op school; en daar begint het!
Sept. 17. Oriënterend gesprek met een andere ouder en dan eerste kennismakingsgesprek met de school. We moeten drie argumenten geven waarom we Laurens juist op deze school willen doen. Dat is niet moeilijk:
- Hier is elke morgen school (in plaats van de ene dag ‘s alleen morgens, en de andere dag van ‘s middags van drie tot acht. Daar worden we dol van, geen routine. En tenslotte kunnen we dat wel gebruiken nu we ook weer zelf onze meiden gaan begeleiden. Dit is een communistische manier van leven om schoolruimte te besparen. De klaslokalen kunnen zo dubbel gebruikt worden)
- Er is huiswerkbegeleiding in de middag (joepie, dus toch gewoon van 8-3 naar school eigenlijk) En dat mag wel, omdat ons Kroatisch nog niet van het niveau is om Laurens de puntjes op de i te laten zetten.
- Er zijn naschoolse sportactiviteiten (tja.. die had ik voor het gemak er maar bij verzonnen)
- Hij zal ouderwets Katholiek onderwijs ontvangen en daar zijn we ook wel benieuwd naar. We houden tenslotte wel van de vroege kerk, van voor de scheidingen dus laten we ons er maar eens aan overgeven. Bijsturen doen we al van kindsbeen aan in allerlei vorm. Daar gaan we vast mee door.
We worden aangenomen. Mooi, denk ik; we zijn binnen.
In februari zullen ze met ons contact opnemen over de laatste details.
Februari 2018. De laatste details.
We zien wat informatie over het hoofd. Komen te laat op een of andere avond en missen voor mijn gevoel nogal wat. Ik voel me danig zweven, maar weet het hoofd koel te houden. Er zal vast niet heel veel mis kunnen gaan. Ik kan altijd nog huilend met een vertaler excuses aanbieden en op een alternatieve manier binnenkomen. Moet lukken toch?
Inmiddels vindt de school het wel een interessant gevalletje omdat de meeste Kroaten richting Nederland en Duitsland gaan en er in de hele stad geen enkel gezin te vinden is die het vice versa doet. Stelletje dwarsliggers.
Na nog wat heen en weer gebel, gecontact en gezweef, vind ik een juf die goed is in engels. Ik bouw een functionele vriendschappelijke verhouding met haar op en praat over de eenheid in Europa. En maak voor het gemak grif gebruik van het feit dat ze vloeiend in engels spreekt. Men vraagt wat wij hier doen en ik zeg: “We werken voor een organisatie die vanuit christelijk perspectief lezen en schrijven bevordert onder Roma kinderen.” Nou, lezen en schrijven bevorderen bij kinderen; dat spreekt de juf wel aan. Roma kinderen uit een speciaal tehuis komen hier ook op school. En binnen zijn we -dacht ik.
Natuurlijk weten we allemaal dat in Nederland en Duitsland efficiëntie hoog in het vaandel staat. Hier gelden andere regels.
April 2018
Op een dinsdag in april, moet Laurens voor een test. Hij krijgt een pakket aan papieren mee die wij angstvallig bekijken…
Mei 2018
Op een dinsdag in mei mag hij komen voor een test. Alles is goed. Op de maandag erop mag hij weer terugkomen voor een test. Alles is opnieuw goed.
Nu nog langs de tandarts, op woensdag. De dokter is voor de week erop.
Laurens moet een algemene controle. De hoognodige bloedtest wordt gemakshalve in het ziekenhuis aan de andere kant van de stad afgenomen. Op een andere dag en andere tijd. Openingstijden: net als bij school. De ene dag ‘s morgens open en de andere dag ‘s middags. Voor een dichte deur staan is de beste manier om uit te vinden dat het juist het andere dagdeel open is. Het verhoogt zeker het zweefgevoel. De uitslag van de bloedtest kun je na twee telefoontjes ook te weten komen. Tenslotte werken de mensen daar ook of ‘s morgens of ‘s middags. En net weer anders. Met een beetje geluk krijg je ze ook nog aan de lijn en gooien ze de hoorn er niet op vanwege mijn gebrekkige vlotheid in mijn gast-taal.
In wachtkamers gaat alles open en bloot en bij docentenkamers met verschillende docenten valt de deur in het slot.
Het woord: “vreemd” heb ik uit mijn vocabulair gebannen.
Eind mei mag Laurens weer naar de dokter. Ik heb de hoop nog niet opgegeven dat Laurens aangemeld kan worden. Wel ga ik er nog maar niet vanuit dat we al halverwege het aanmeldingsproces zijn. Inmiddels krijgt hij pre-school lessen op de kindergarten, ook zwemles zit in het pakket. (drie keer een uurtje)
Heb je de lijn nog vast? Geeft niet, ik ook niet.
Zelfs zweven gaat je op den duur uitermate gemakkelijk af. Vergeef me.
Tijdens pre-school leert Laurens letters. Bijna allemaal hetzelfde als de letters die hij bij de Juf heeft geleerd. Het Kroatische alfabet is bijna hetzelfde als het Nederlandse, gewoon wat uitgebreider met vier c vormen en wat haakjes en oogjes hier en daar.
Ach ja. Dat gaat eigenlijk bij wel meer dingen op. Laurens wordt voorbereid, wij zijn zeker weer een laag dieper gedaald in het begrijpen van de cultuur die ons lief begint te worden.
Gewoon wat haakjes en oogjes erbij, niets meer vreemd vinden en wennen aan het ‘tussen de werelden in zweven’.
Een hartelijke groet en dank voor je geduld en begrip.
Janneke
P.s. Wat is voor jou een lastig dingetje?