Een openhartig gesprek over moederschap, werk en schrijven

Gepubliceerd op Gecategoriseerd als nederlands

Zoals je je misschien herinnert, hebben Fanny Bernitez en ik samen het laatste stilte / schrijfretraite in Hongarije georganiseerd, twee maanden geleden. We hebben elkaar vorig jaar op de conferentie in Duitsland leren kennen, en we hebben een paar dingen gemeen, zoals een liefde voor het gezin, full time moederen, maar tussendoor toch ook lekker bloggen! Ze stelde me een paar vragen en blogde over onze discussie. Ik deel het graag:
20180527_195746
En ja, Fanny woont in Santiago de Compostella, ze blogt in het Spaans, dus sla deze paragraaf gewoon maar even over, als je Spaans op hetzelfde niveau is als het mijne 😉
¡Muy buenas! Es un día soleado aquí en Galicia, pero en Croacia llueve. Tengo el honor de invitar a tomar el té a mi amiga Janneke, a quien conocí el verano pasado en Alemania y con quien compartí el retiro de escritoras y silencio en Hungría. Esta vez, la entrevista es en inglés, así que sin más preámbulos aquí va:
(Heel goed! Het is een zonnige dag hier in Galicië, maar in Kroatië regent het. Ik heb de eer om je op de thee uit te nodigen met mijn vriendin Janneke, die ik afgelopen zomer in Duitsland heb ontmoet en met wie ik het stilte en schrijvers retraite in Hongarije leidde. 
IMG_0095
* Janneke, vertel ons iets over jezelf:
Ik ben Janneke Huisman, echtgenote van Jelle, moeder van vier. We leven momenteel in Kroatië. In 2007, beginnend in Nederland, waar we allebei zijn geboren, begon onze reis: eerst drie jaar in Engeland, daarna twee jaar in Canada (waar onze jongste zoon, Laurens, werd geboren) en terug naar Nederland om het Nederlands weer op niveau te brengen. Sinds 2015 wonen we in Kroatië, dicht bij de Hongaarse en Servische grens. We werken met Roma en moedigen lezen en schrijven aan. Ik begeleid jonge Roma-meisjes en moedig ze aan om te schrijven. (Love it!)

* Waarom ben je begonnen met bloggen? En waarom koos je deze titel voor je blog?
Tijdens onze tijd in Canada maakte Jelle een blog voor mij en zei: “Dit ga je leuk vinden.” Hij koos de naam: Janneke onderweg. Omdat we onderweg waren. Ik was veel te bang om te gaan schrijven, dus het duurde twee jaar voordat ik mijn eerste blogbericht schreef, hoewel ik op zijn minst vijftien ideeën had om over te schrijven. Eerst schreef ik maar een paar berichten per jaar; nu schrijf ik min of meer wekelijks en in twee talen: Nederlands en Engels. Dat is soms een beetje een uitdaging.

* Vertel ons over je retraites:
Ah! Dat is een verhaal op zichzelf. In de retraites komen er veel dingen samen voor mij persoonlijk. Ik heb me vaak afgevraagd waarom ik zo’n enorme hoeveelheid energie heb, het heerlijk vind om dingen te organiseren en het in detail uitwerken. Het lijken tegenstrijdige verlangens. Want aan de andere kant heb ik de behoefte aan stilte en schrijven. Het is een beetje een vreemde, bipolaire combinatie. (Ik zal vast over de jaren door mijn rustige man zijn beïnvloed;-). Bij het organiseren van de stilte-retraites komt alles samen. Nog niet eerder voelde ik iets wat beter bij me pastte dan dit. Ik ben dol op geven, dienen, gastvrij zijn. Ik ben een teamspeler en ik ben het meest gelukkig wanneer ik mensen het gevoel kan geven zich thuis te voelen. Hun behoeften kan zien en daarop proberen in te spelen. (Ja, ik ben een enorme pleaser, en in deze situatie is het zo gek nog niet.) Ik hou van creativiteit, het eenvoudige leven, lokale gerechten en schoonheid. Dat alles vindt een plaats binnen de retraites. Het is heel bevredigend om mensen zo dankbaar naar huis te zien gaan. Het geeft me het gevoel alsof de Schepper Zijn zegel en zegen geeft over alles terwijl we Zijn wil doen. De retraites geven me zoveel energie.
De combinatie van schrijven en stilte die we tijdens de retraite gebruikten toen Fanny onze gast was, heeft mijn persoonlijke voorkeur. De vrouwen die zich hadden aangemeld begrijpen de kracht van schrijven en de behoefte van het verwoorden, en dat maakte het gemakkelijk. Het was heerlijk om later terug te horen en bevestigd te krijgen hoe ze er baat bij hadden. Het toont aan dat het concept goed is. En elke keer probeer ik het natuurlijk nog beter te maken. Ik ben net begonnen deze lente en heb tot nu toe slechts drie retraites gedaan. Ik hoop dat er nog veel volgen!
Het is ook de vervulling van een droom van lang geleden. Tijdens de retraites vertel ik dit verhaal altijd in het begin omdat het laat zien hoe God me tot op dit moment door dit alles heeft geleidt.

* Hoe combineer je het moederschap en werk?
Onze jongste zoon is net 7 en al onze kinderen zijn op school. We hadden tot nu toe de Juf, al hebben we daar van de week afscheid van genomen. dus had ik alle vijf ochtenden voor mezelf, wat geweldig was. Ik heb jaren kleintjes om me heen gehad, dus ik genoot erg van deze ochtenden. Het is prime time. Maar je kunt me altijd en overal vinden – op de meest ongemakkelijke plekken en willekeurige momenten. De beste ideeën worden ‘s nachts en tussen 5 en 7’ s ochtends geboren. Je kunt dus altijd een pen en papier naast mijn bed vinden. Ik heb geen moeite om in het donker een paar aantekeningen te maken. Ik kan het later uitwerken, maar ik vind het niet erg om ‘s nachts te schrijven en de slaap later in te halen. Inspiratie is een geweldig cadeau. Met ingang van september zijn mijn vrije ochtenden voorbij, als ik de meiden weer ga begeleiden met hun schoolwerk. We zullen allemaal nieuwe routines moeten vinden die aan onze behoeften kunnen voldoen. Dat zal na verloop van tijd vast wel lukken.

* Waar vind je inspiratie? Wat inspireert jou?
Mensen om me heen – meestal vullen de meest gewone momenten me met een idee. Vanochtend op een fietstocht door de stad zag ik een man van in de zeventig aan de hand van een man van in de tachtig, de oudere man die de zeer oudere man tegen regen en wind beschermde. Er was zoveel goedheid en zorg in dit beeld. Daar kan ik makkelijk over schrijven! Wie zijn deze mannen? Wat is hun connectie? Wat is hun verhaal? (Ze hebben te maken met ten minste twee oorlogen in dit gebied). Dit bracht me ertoe om na te denken over een van Fanny’s schrijfworkshops: schrijf over een dag in je huidige leven. Dit beeld alleen al zou een goede starter zijn.
De geschiedenis inspireert me ook. Ik hou ervan om dingen in context te plaatsen (hoewel ik me realiseer dat ik dit vanuit mijn eigen perspectief doe) en geschiedenis te combineren met een persoonlijk verhaal.

* Heb je een favoriet citaat of een ander vers?
In dit deel van Kroatië, worstelen veel – met name de oudere generatie- met onopgelost trauma en depressie. Een hele natie is verdeeld. Een burgeroorlog is onvergelijkbaar met een oorlog met een duidelijke, buitenlandse vijand. Deze vreselijke oorlog ging dwars door families. Buren die jarenlang eieren en suiker van elkaar leenden, konden elkaar de keel doorsnijden – en dat deden ze. De schuld kwam later. Dit kan me erg verdrietig maken. De Roma in dit gebied zijn een ander verhaal. Eeuwenlang afgewezen, leven velen hun leven in angst. Agressie wordt vaak dagelijks gebruikt. De vooroordelen kloppen ook vaak, maar dat moet je ook in hun context zien. 
Mijn gebed voor dit gebied vind ik verwoord in psalm 90 

Verblijd ons overeenkomstig de dagen waarin U ons verdrukt hebt, overeenkomstig de jaren waarin wij het kwade gezien hebben. 
Laat Uw werk aan Uw dienaren gezien worden, uw glorie over hun kinderen.
De lieflijkheid van de Heere onze God zij over ons; Bevestig het werk van onze handen over ons, ja het werk van onze handen bevestig dat. 

Ik hou veel van deze verzen omdat het ook een gebed is voor ons en onze kinderen. Met je gezin dit soort leven leiden, veroorzaakt soms ook angst of twijfel. (Doe ik het juiste voor hen?) In deze oude psalm mogen we hen aan God teruggeven, zonder dat je voor je verantwoordelijkheid wegloopt.

* Voltooi de zin: “Voor mij betekent thuis zijn …”
Een basisvertrouwen van stabiliteit kan op verschillende manieren worden uitgedrukt, maar thuis in ons geval betekent een liefhebbende vader, een levendige moeder en vier kinderen.
Thuis heeft zoveel vormen. Ik herinner me heel goed dat toen we begonnen te verhuizen met onze peuters, we de kinderen vertelden: papa en mama’s bed is thuis. Waar wij zijn, is er thuis. We blijven bij elkaar in goede en verdrietige tijden, en daar kunt je van opaan. We konden de opluchting van die zekerheid en stabiliteit voelen bij de kinderen. En ze sprongen elke ochtend in ons bed om die veiligheid te voelen. Dat was de basis. 
Nu ze in hun tienerjaren zijn, veranderen de dingen. Deze regel is heel belangrijk voor me geworden: De Heer is mijn verblijfplaats. (dwellingplace) Het betekent dat ik overal kan zijn waar Hij is – zelfs op donkere plaatsen.
Iets anders wat me thuis laat voelen is het gewoon menselijke: de normale mensen op straat en op de markt, waar mensen elkaar ontmoeten, waar ze hun hart en dagelijkse dingen delen. Dat is ook thuis voor mij.
Maar thuis is ook waar onze ouders zijn, omdat zij de verbinding zijn met onze wortels. Er is maar een plek waar we vandaan komen. 
Thuis is ook waar de kerk is en waar ik andere mensen vind die dezelfde liefde delen voor onze Heer en Verlosser. Het was geweldig om Fanny afgelopen zomer te leren kennen en zo snel een diepere band te voelen. We komen uit totaal verschillende achtergronden, landen en levensstijlen, en toch is er zoveel gemeenschappelijks waar we elkaar ontmoeten en ons thuis voelen. Dat is heel kostbaar.
IMG_0105 (1)
Wat een genot om je te interviewen, beste Janneke! Bedankt voor je tijd en woorden!
Fanny
P.s. Als je meer wilt weten over de retraites, ga dan naar: Thirdplaceretreats.com (tip: 12-15 okt: Stilte voor Starters-retraite)

2 reacties

  1. Wauw! Mooi interview en kijkje in je ziel, Janneke!
    Groetjes, Marianne 😘

Reacties zijn gesloten.