We schaatsten over de ronde baan die in het centrum van Osijek is gelegd. En ze stond daar maar; een klein Roma meisje. En bij elk rondje passeerden we en zwaaiden we naar haar. Het duurde ongeveer vijf rondjes voordat ik me realiseerde dat ze wel wilde schaatsen maar niet kon, omdat ze gewoonweg de drie euro niet had die er voor nodig is.
Zo gedacht zo gedaan. Ik ken de woorden voor schaatsen niet. Maar dat hoeft ook niet. Met wijzen en armen en benen kwam alles voor elkaar. En even later stond Jasmina met twee glunderende ogen op de ijsbaan. Judith gaf haar de ene hand, Femke gaf haar de andere hand. Daar gingen ze met elkaar. Al wiebelend, maar ze boekten vooruitgang! Hops, daar gingen ze samen onderuit, ook dat hoort erbij. Geen nood, gewoon weer overeind en verder gaan. Je weet wel hoe dat gaat.
Het maakte me -diep-gelukkig. Wat is geven toch ontzettend HEERLIJK! Wat betekenen die drie eurootjes voor mij? Het is een halve maaltijd. Maar wat is zij blij! De meiden leren meebewegen en ik tril van geluk terwijl ik over het ijs glijd.
Na een uur schaatsplezier sta ik mijmerend aan de kant. Een man klopt me op mijn schouder en vraagt of ik de baan wil verlaten. Het is goed geweest. Ik word eraf gehaald.
Maar de hele week staat dat kostbare blije gezichtje van Jasmine nog op mijn netvlies. Wat is die drie euro eigenlijk waard?
Priceless, is het engelse woord wat het omschrijft. Zonder prijs.
Dank u, dat u ons werk mogelijk maakt.