Een recent verhaal gaat zo: Pa gaat de gevangenis in, want hij stuurt zijn kinderen niet naar school. Na drie maanden komt hij vrij. Dan zit ma drie maanden achter slot en grendel. Na zes maanden geven pa en ma eensgezind toe: De kinderen mogen naar school. School is verplicht, de overheid vereist het en zo probeert de regering van Slowakije het analfabetisme onder Roma kinderen aan te pakken.
Onderweg naar Sol in Slowakije gaf de kaart een groene strook aan. En het gebied waar we doorheen rijden is inderdaad prachtig. Het landschap wordt glooiend, afwisselend en pitoresk. De vroege voorjaarszon schijnt al behoorlijk krachtig en geeft het landschap een teken van hoop op nieuw leven.
We genieten van onderweg zijn. De grens passeren we geruisloos. Dat kan dus ook. Nog een uurtje binnendoor gekachel, rokende schoorsteentjes, dorpjes en fruitbomen.
Haast op het laast beklimmen we -met de auto- een behoorlijke berg. De GPS geeft 700 meter boven zeeniveau aan. We zien sneeuw en de meiden willen stoppen voor een plaatje. De weg is te gevaarlijk en op sommige plekken glad.
We horen later dat elk dorp er haast een heeft: Een Roma settlement. En je herkent het direct in het voorbijgaan: De Roma hier leven in hun communities dichtbij de dorpen. En dat is te zien. Eerst zie je Roma, een gitaarspelende jongen op straat, spring touwende meisjes ernaast, wassen aan de lijn, mensen, veel mensen, heel veel kinderen en ieder leeft op straat.
Vlak voordat we op onze bestemming aankomen zegt iemand in de auto: Waar gaan we eigenlijk heen? Weer naar een van papa’s vage vrienden? En hebben ze eigenlijk kinderen? Nou, de auto staat nog warm op de oprit en de kinderen die tien minuten ervoor nog niet van elkaars bestaan en leeftijd afwisten hebben elkaar gevonden en hoe. Wij kunnen vanwege het geluid ons gesprek amper voortzetten en dirigeren de menigte naar de keuken. Ach. in elk geval Fun!
We bezoeken vandaag Pierre en Lisa met hun kinderen. Wat een warm onthaal! De kinderen genieten, na de nodige spelletjes Uno, van een enorme wandeling in de bergen en het drinken uit een glashelder beekje (neem je mobieltje maar mee en kom binnen drie uur terug!) En dat zijn de onverwachte gave momenten in het leven waar onze kinderen zich het afgelopen halfjaar aan over hebben moeten geven.
Pierre en Lisa werken al twintig jaar met Roma en we stellen hem een vergelijkbaar soort setje vragen als we twee dagen ervoor aan Doug Landro in Uzhgorod stelden. Hoeveel Roma leven er in Slowakije? Wat zijn de mooie momenten van je werk? Wat zijn de moeilijke? Hoe bewaak je je grenzen als gezin? Hoe dichtbij laat je Roma komen in je eigen huis? Hoe ga je om met bedelen? Hoe ga je om met giften geven? Welke talen worden hier gesproken? Wat gebruiken Roma. Hoe zit het met bijbelvertalingen? Nou, het zou te ver voeren om dit allemaal hier te beantwoorden, maar je krijgt allicht een indruk hoe waardevol zo’n dag voor ons was. Het team van Pierre heeft het Nieuwe Testament vertaald in een Oost Slowaakse Roma taal en is nu bezig met het Oude Testament. We houden zeker contact en we zullen zien op welke manier we verder kunnen werken aan onze gezamenlijke droom: De Bijbel voor alle Roma in de taal die ze het beste begrijpen.
Op de terugweg nemen we een andere route. We laten de mooie berg links liggen, maar nemen de herinnering mee.
We zijn op reis geweest, tijdens de voorjaarsvakantie. (lees hier meer, if you like.) Dit was onze vijfde en laatste stop. We verbleven in een huisje waar je het oranje vlaggetje ziet. De andere plekken zijn: Debrecen (Hongarije), Oradea (Romania), Uzhgurod (Oekraïne) en Sol, (Slovakia). Het blauwe vlaggetje is thuis in Osijek. Ik heb deze week elke dag wat te geschreven. Dit is de vijfde en laatste in de serie. Hope that you liked it. (I did 😉
Inmiddels zijn we weer thuis. Nog een paar weken hard aan de slag met school en de gewone alledaagse dingen van het leven hier in Osijek. Het is goed om weer thuis te zijn. Nog een paar dagen hoorden we Toet toet! Terwijl iemand voor de badkamerdeur stond te wachten.. Dat zal wel komen door die vele kilometers die gemaakt zijn;)
En ik neem nu even een blogpauze. Kijken hoe lang ik dat vol ga houden…
Hartelijke groet, Janneke