Ik voelde een knoop in mijn maag: Zijn we niet helemaal gek geworden? Vrijwillig, met een auto vol vier jonge onschuldige kinderen een land in gaan wat in oorlog is. Maar Jelle zei dat het wel goed zou gaan. Het centrum van de oorlog is duizenden kilometers verderop. Toch had ik hem niet verteld, dat ik stiekem wat extra dingen had meegenomen, gewoon voor het geval we die avond niet terug zouden komen.
In elk geval, of het nu kwam door die knoop in mijn maag, of dat we al drie keer ons stapeltje paspoorten hadden laten zien. Ik reed in de verkeerde laan en negeerde volledig het zoveelste wachthuisje.
Maar toen we voorbij reden en ik in mijn binnenspiegel keek dacht ik: Oeps! Daar gaat iets heel erg mis.
In mijn binnenspiegel zag ik een man in soldatenuniform, wijdbeens en met zijn armen hoog in de lucht, midden op de weg staan, alsof hij een gebaar maakte van: Wat is dit?
We konden niet draaien, dus ik reed langzaam door, maar zo spoedig als het kon, keerden we, verontschuldigden ons, bij hoog en laag, met hoofdbuigingen en erkentenissen van onze fout en de erkenning van zijn status als controle man. Wellicht was dit de toon die hij wilde horen. En het verschil was ook weer zo krakend helder. Hij, de man in uniform, die de autoriteit heeft over ons. Maar wij de vrije voorbijgangers, met goed sprekend Engels, de taal van het vrije Westen, wat zo in een ogenblik meer duidelijk maakt en de vraag oproept, wie is hier eigenlijk vrij?
En ons – vrij passeren- van de grens, was op zich ook een onuitgesproken eis van vrijheid van reizen wat onderdeel zou moeten zijn van een wereld in vrede.
We hadden een dagtrip naar onze collegaś van International Teams in Uzgurad, Doug en Marina Landro. Een kilometer of tien over de grens met Hongarije. We stappen voor deze dag weer even in een andere tijdszone, om het uurtje aan het einde van de dag weer terug te krijgen. (net als in Roemenie,) Het landschap dichter bij de grens met Oekraine, krijgt hier meer relief.
En op een zeker moment, wanneer onze GPS zegt: OFF ROAD, weten we dat we zijn op de plek waar we willen zijn.
Doug is voor de dag onze gids en je bent natuurlijk wel een beetje bevoorrecht als je iemand ter plaatse hebt die je rondleidt. In een paar uur tijd gaf Doug ons niet alleen een overweldigend overzicht van de geschiedenis van Uzgurad, de complexiteit en de impact die de oorlogen heeft gehad op deze stad. (onderdeel geweest van het Habsburgse rijk, net zoals ons eigen Osijek, 600 km. hiervan daan) WO II die de grens weer deed veranderen en de val van het ijzeren gordijn. Tot slot liet hij ons zo even in het voorbijgaan, de context waarin je Uzgurad van nu het beste kunt zien, een land opnieuw in oorlog.
Ondertussen, terwijl we door deze historische stad, met zijn vele, vele prachtig bomen lanen reden, vuurden wij tal van vragen op hem af die hij met alle gemak beantwoordde. Hoe is de politieke situatie nu? Hoeveel Roma leven er in Uzgurod? Wat zijn de mooie momenten van je werk? Wat zijn de moeilijke? Hoe bewaak je je grenzen als gezin? Hoe dichtbij laat je Roma komen in je eigen huis? Hoe ga je om met bedelen? Hoe ga je om met giften geven? Welke talen worden hier gesproken? Wat gebruiken Roma. Hoe zit het met bijbelvertalingen? Nou, het zou te ver voeren om dit allemaal hier te beantwoorden, maar je krijgt allicht een indruk hoe waardevol zo’n dag voor ons was.
Doug Landro en zijn team doen prachtig werk onder de Roma en ik laat Marijke aan het woord die een samenvatting maakte van de verschillende bedieningen die zij hebben:
We gingen op bezoek in een Roma dorp en naar een begraafplaats en naar twee kerken. Doug heeft verschillende projecten.
1 Baby knuffelen bij het gevonden straatkinderen deel van het ziekenhuis en dan ze volgen als ze overgeplaatst worden naar andere weeshuizen. Daarnaast hebben ze een school voor opstraatgezette wezen.
2 Roma dorp verbeteren, bijvoorbeeld een gebouw kopen en dat het dorpcenrum maken, afval opruimen, kinderprogammas begeleiden.
3 studenten outreach, speciaal indische studenten.
4 de hele stad helpen.5 Verder werkt hij ook samen met de Joodse gemeenschap.
De eerste kerk was een kerk van de Tempeliers, de bewakers van Jeruzalem. Oh ja, het is een ruine:) Daarnaast staat nog een kerk met een begraafplaats. Doug wil de Joodse begraafplaats restaureren, maar dat plan staat nu stil. De tweede kerk is de oudste kerk in Oekraine dat nog in gebruik is. Er staan erg mooie murals(muurschilderingen) op. Nadat we dit allemaal hadden bekeken gingen we pannenkoeken eten bij hem thuis. We moesten 3 uur wachten bij de grens, en kwamen om 12 uur s nachts thuis.
We hadden nog een heerlijke maaltijd bij de Landro’ s voordat we naar huis reden. En direct bij de grens liep het staak. De eerste beste grenswacht wenste ons: Good luck! En ik vroeg vrij vrolijk: Oh, do we need that? Hij zei niets terug, maar zijn ogen zeiden meer dan duizend woorden. Onze auto was de tiende in de rij. De auto’ s hebben de motor en de lichten uit, terwijl je weet dat er mensen in zitten. Het was beangstigend stil, terwijl alles en iedereen zorgvuldig en minitieus werd gecontroleerd. Het is niet moeilijk om je de beelden van Bijbel smokkelaars hier voor je geest op te halen. We moesten er allemaal uit! Zelfs mijn handtas, met mijn extra hebbedingetjes voor als we die avond niet terug zouden komen, moest open en gecheckt. Zelfs onder de motorkap werd gekeken. Maar na drie lange uren wachten, mochten we doorrijden.
Toen we ‘s avonds laat thuis kwamen, waren we vijftien volle uren weggeweest. Waarvan 8 onderweg. Drie uur op de heen reis. Een 7 uren durend bezoek aan Uzgurad en een vijf uur durende terugreis. En de Gps zei zonder emotie: twee uur reistijd Sventisvan -Uzgurad
En we beseften dat we inderdaad -veel geluk- hebben. In tegenstelling tot alle vluchtelingen die dakloos door Europa zwerven. In tegenstelling tot die 2 miljoen vluchtelingen die alleen Oekraine al telt vanwege de huidige oorlog met Rusland.
Een hartelijke groet maar weer. En een tipje van de sluier van morgen: een fotoblog van het huisje waar we verbleven. -Schoonheid –
We zijn op reis, tijdens de voorjaarsvakantie. (lees hier meer, if you like.) Dit was onze derde stop. We verblijven in een huisje waar je het oranje vlaggetje ziet. De andere plekken zijn: Debrecen (Hongarije), Oradea (Romania), Uzgurod (Oekraïne) en Sol, (Slovakia). Het blauwe vlaggetje is thuis in Osijek. Ik hoop deze week elke dag wat te schrijven. Dit is de derde in de serie.
