Het kan raar gaan: Ik heb menig knoop in mijn maag gehad als het gaat over het leven van giften. Een achterban. Een vriendenkring en gemeente die je in je financieën voorziet. Bedelen om geld. Altijd tekort. Niet sparen voor later en nooit van je levensdagen zekerheid.
We zijn uiteraard al langer dan tien jaar onderweg. Maar het is deze maand tien jaar geleden dat we voor de eerste keer als gezin uitgezonden werden. Je begint aan een geloofsavontuur, zei Sjaak van Kleef. En ik weet nog goed dat ik mijn wenkbrauwen trok, op de Window-on-Wycliffe introductiecursus. Wil ik dat wel? Kan ik dat wel?
In 2007 werden we uitgezonden vanuit Veenendaal naar Engeland. Jelle werkte daar aan de ‘Ethnologue” Het handboek met een beschrijving van alle zeven-duizend talen in de wereld. Ook begon hij daar op de trainingsafdeling. Van 2010 tot 2012 woonden we in Canada, Toronto. Jelle haalde daar zijn MA. Ik werkte op het Wycliffe kantoor op de afdeling Membercare en Laurens werd in Toronto geboren. In 2012 kwamen we terug naar Nederland. Het Nederlands kon nog wel wat puntjes op de i gebruiken en er brak een periode van bezinning aan over wat volgen zou. We begonnen al te werken met de Roma Bible Union, reisden elk jaar naar Zuid- Oost Europa en overwogen een verhuizing. Na lang wikken en wegen besloten we om te gaan wonen in Osijek.
“One day at the time” is wat de Canadezen ons leerden.
En zo kijken we terug.
Hebben we veel bereikt? Het is de vraag in hoeverre het daar om gaat. Natuurlijk is het goed om focus te hebben. Doelen te stellen, maar veranderingsprocessen hoeven we niet te overschatten.
Ik las pas dit stuk in het boek van C. Wright: “The mission of Gods people.” Hij verwijst op een gegeven moment naar Jes. 55. Het gedeelte wat mij met nuchterheid ook zoveel houvast heeft gegeven. Zendelingen komen en gaan, maar Mijn Woord doet wat Mij behaagt. En dat zal voorspoedig zijn, in hetgeen waartoe Ik het zendt.
Als je wonen mag op de plek waar je tot je recht komt en je vrede ervaart is dat heel mooi. Maar hier valt veel over te zeggen, helemaal als je het met de kinderen doet. Toch is er nu geen andere plek waar we zouden willen wonen, dan Osijek, in dit huis, in deze straat, dicht bij de Roma en dicht bij andere mensen die onze vrienden zijn geworden hier in Osijek. Bij God mag je Thuis zijn, en dan ben je overal thuis. En Zijn Woord blijft en dat heeft kracht.
En over die financieën? Tja, daar krijg je inderdaad geen vette bankrekening van. Maar dat is ook nooit ons doel geweest. We hebben kunnen leven, eten en drinken en de huur betalen. Het is ook weleens heel krap geweest. We zijn ook wel eens een paar dagen sprakeloos geweest van een gift, zomaar van iemand, die de roep verstond en de roep in ons herkende. Het maakt stil. Het schept een diepe band, met onbekenden verweg, die opeens bekend worden, omdat je het Leven delen mag.
Het is niet altijd makkelijk. Het is niet altijd feest. En toch dat leven in afhankelijkheid en avontuur werkt een soort verslavend.
Elke morgen lezen we met een stuk van de wereldwijde kerk uit een het tekstenboekje van de Hernhutters. En een dezer dagen was dit het lied van de dag:
Godś liefde heeft ons tot hiertoe bewaard en gezegend. Zij veranderd nooit, omdat Hij nooit verandert. Wat de toekomst zal brengen? Wij weten het niet, maar wij kennen Hem die gisteren, heden en in eeuwigheid Dezelfde is. Opnieuw leggen wij onze hand in de Zijne en bidden: wilt U ons leiden!
Hudson Taylor.
Hartelijk dank dat je dit leest en samen met ons op reist.
Een vriendelijke groet van Jelleke.
2 reacties
Reacties zijn gesloten.